IN HET VERLEDEN LIGT HET HEDEN.
De bakkerij gesticht tussen 1880 en 1890 (1884) door Gerardus (Gert) Besseling geboren op 22-03-1853 te Venhuizen en Adriana (Adrianne) Vlaar geboren op 09-04-1853 te Hoogkarspel en gehuwd op xx-xx-xxxx te Hoogkarspel.

ZIJ WAREN DE EERSTE GENERATIE.
Gert Besseling was afkomstig uit Venhuizen, zijn vader was aldaar bakker. Gert koos het bouwersvak maar in de wintermaanden werkte hij bij vader in de bakkerij. Adrianne Vlaar was afkomstig uit Hoogkarspel, haar vader was boer en woonde in het "stadje" (oosteinde) van Hoogkarspel. Gert Besseling kocht een woning toen nummer A104, later Streekweg 145 in Hoogkarspel, met 6 hectaren bouwland. De huizenbouw van toen was meestak smal en lang. Van de weg af gezien eerst het voris (voorhuis) daar achter de huiskamer beiden voorzien van twee bedsteden. Achter de huiskamer het achterend (schuur), waar werd gekookt boven het haardvuur. De rest van de schuur werd, met de zolder, gebruikt voor het bedrijf.
De slecht economische toestand noodzaakte hen, om na 6 jaar, het land te verkopen. Het arbeidersloon was toen 600 gulden per jaar, maar voor hun bleef er 300 gulden over. Maar meteen werd de vraag gesteld: wat nu? Adrianne Vlaar stelde; "nou man dan word je toch bakker". Bakker ja maar waarvan?
Geheel onverwachts raakten zij aan de erf van een plotseling overleden familielid. De erfenis was 700 gulden groot. Nu kon het voorhuis worden verkleind, voor een klein winkeltje. Zes koektrommels op een plank langs de wand. Een tafeltje als toonbank met daarop een weegschaal met gewichten. Twee plankjes voor het raam met daarop enkele flessen, met pepermunt, hete bliksems en bruine sletjes. In de schuur de bakkerij met turfhok. Ze konden van het geld ook een oven laten bouwen. Een trog om het deeg te kneden. Vender kochten zij een grote doofpot, een schieter, vijf bakplaten, twintig broodpannen en wat stekkertjes. Een ventersdouwwagen moest er eigenlijk ook zijn, maar die moest nog maar even wachten. Gert vente eerst met de platte kruiwagen met een kist erop. Ook sloegen zij 50 kg bloem en 150 kg rogge in. Niet te vergeten turf en takken bossen.
De dag brak aan dat er voor het eerst gebakken werd. Ontvangsten de eerste dag; 12 stuivers en 3 centen (fl. 0.63). Er werd door elke bakker twee dagen gevent, de keus viel op de maandag en de donderdag. Donderdag werden tien roggebroden gemaakt van 3 kilo per stuk. Gert ontpopte zich als een goede roggebrood bakker, de meeste bakkers konden dit niet. Na enkele jaren van vechten voor je brood, kun je wel zeggen was de roggebrood hun opkomst. Nu hadden ze tenminste een inkomen.
Een der kinderen Gerrit koos ook bakker als vak. Hij kwam op tien jarige leeftijd van school. Hij kon meteen bij vader in de bakkerij aan het werk. Maandag s'morgens broodbakken en s'middags venten. Vader Gert mat de handkar het dorp en zoon Gerrit met de kruiwagen naar de ooster- en de westerwijzend. Dinsdag roggebrood bakken. (Elke bakker had zijn eigen recept) Woensdag beschuit. Donderdag broodbakken en venten. Vrijdag weer roggebrood bakken en zaterdag alles schoonmaken. De jonge Gerrit werd groot en kreeg trouwplannen. Hij was geboren op 12-02-1886 in Hoogkarspel. Hij trouwde op 05-05-1914 met Anna Hauwert, geboren op 24-09-1892 te Wervershoof. Een getrouwde knecht was wel duurder, dus werd het minimum loon 9 gulden per week en vrij brood. Bij Jan Molenaar en Aaltje Bleker, hun buren, werd een stukje huis gehuurd. Een kamer met stookgelegenheid en een heel klein kamertje met een bedstee.
De mobilisatie van 1914 t/m 1918 "Nederland kwam gelukkig niet in oorlog" bracht omzet verlies in de bakkerij. In 1915 kwam het brood op de bon. Een man kon de bakkerij wel behartigen. Gerrit kocht twee hectaren land, wat achter hun huis te koop kwam. Was het druk op het land dan ging Gerrit en vader eerst brood bakken als dit klaar was gingen ze samen naar het land. De vrouwen moesten dan samen venten. Vader Gert had nog een ongetrouwde dochter thuis Trien geheten. De douwwagen was geschikt gemaakt, om er een hond voor te zetten. De hond hete Bello. Anna en Trien met de hondenkar te venten. Tot ergernis van beide vrouwen moest Bello juist een plas op de hoek van Bantam (De plaatselijke cafe). Daar stonden altijd wel een paar jongens te buurten. In 1919 verkocht Gerrit het land. In 1924 kocht Gerrit van vader Gert de bakkerij.

DIT WERD DE TWEEDE GENERATIE.
Er kwamen machines in de handel. In 1926 werd er een mengmachines aangeschaft. Een hele verandering in het vak. Geen brooddeeg meet met de hand mengen (wat zeer zwaar werk was). Geen roggebrooddeeg meer met de blote voeten tot een taai deeg te trappen. Ook op oven gebied kwamen er veranderingen. In de bestaande oven werd er gestookt met turf en takken bossen. Als die goed uitgebrand waren, werd de resten in een grote doofpot geschoven. Met een natte dweil aan een stok, werd dan de vloer schoon gemaakt. Nu kon de bakplaat met Zwitsers (witbrood) en polderbrood (vast tarwe brood) zonder gist en de schootjes in de oven worden gedaan om daar gaar te worden. Er kwamen ook ovens in de handel met onderin een vuurmond. Hierin werden steenkool of briketten gebruikt als brandstof. Door een buizen stelsel waar die warmte door heen ging, werd de oven verwarmd. Geen stof meer van turf en takken bossen. Dat schoner en gemakkelijker werken stond Gerrit wel aan, maar daarbij kwam de vraag; Een nieuwe oven in dat oude huis, is dat wel gewenst. Nee dat niet maar wat dan? Er werd besloten om het pakhuis gedeelte van dat oude huis te sloten. Op die plaats werd een nieuwe bakkerij gebouwd, met daar in zo'n nieuwerwetse "hete lucht oven".
Op aandringen van de metselaar en de timmerman werd ook het oude woonhuis gesloopt. Er kwam daar een nieuw huis met winkel voor in de plaats. Het hele plan uitgezonderd de oven werd gebouwd door Jan Molenaar, timmerman, en Arie Ruiter, metselaar. Ze bouwden het voor de somma van 7000 gulden. Het geheel kwam gereed in 1930. Zonder officieel opening of open huis, dat kende men toen niet. De winkel groter en moderner. Deze koektrommels moesten ook in deze winkel worden gebruikt. Nu wel een echte toonbank. De etalage afgesloten door deuren met glas. De bakkerij voor die tijd zeer modern. Gerrit en Anna noemde de zaak nu:
LUXE BROOD- KOEK EN BESCHUITBAKKERIJ
Op 1 mei 1927 was er een nieuwe knecht aangenomen. Het was Johannes (Jan) Besseling, 27-11-1909, zoon van Nicolaas Besseling en Agatha Korver, wonend te Zwaagdijk (west). Hij werd besteed voor 6 gulden per week plus kost en inwoning. Gerrit Besseling en Anna Hauwert hadden geen kinderen. Jan had dezelfde achternaam. Ook konden zij heel goed met elkaar opschieten. Na een jaar werd er over loon niet meer gesproken, dat werd per jaar vastgesteld. De 6 gulden loon werd zakgeld. Wat hij verder nodig had aan kleren enz. werd door hen aangeschaft. Jan was pleegzoon geworden. Verder ging het leven zijn gewone gang. Men leefden prettig. De omzet steeg efk jaar een ietsje. Naast de douwwagen werd er een carrier bijgekocht. Een hele verbetering. Gerrit met de douwwagen in het dorp en Jan met de carrier te venten naar de wijzend en naar het stadje (oosteinde van Hoogkarspel).
Al was Jan niet zo jong meer, hij kreeg toch trouw plannen. Jan trouwde op 30-08-1944 met Adriana (Jaantje) Wagemaker, geboren op 29-10-1911 en wonende aan de Oosterwijzen Hoogkarspel. Het tamelijk grote huis van Gerrit werd in twee gesplits. Jan en Jaantje kregen beneden een keuken en boven een huiskamer en twee slaapkamer. De vraag was hoe zakelijk verder te gaan. Er werd gekozen voor vennootschap onder firma. Op 13-02-1957 werd de vennootschap ontbonden. Jan nam de zaak over van Gerrit. Die zogenaamd stil ging leven.

DIT WERD DE DERDE GENERATIE.
De mechanisatie ging verder. Er werd een klutsmachine aangeschaft. Ook een uitrol machine. In 1962 werd er een motorcarrier (truck) gekocht. Toegestane snelheid 18 km/per uur. Wat een verbetering. Niet meer douwen of trappen. Als het regende zat je droog. Ook een groot winstpunt was de presentatie. De truck had aan de achterzijde een glazenkast voor biskwie en koek. Geen der vijf zonen wilde bakker worden. Zonder opvolger was het niet noodzakelijk om het een en ander in de bakkerij te vernieuwen. Na zes jaar studie elektro, kwam Hans met de grote vakantie thuis en zei; "ik ga niet meer naar Zwolle en naar de HTS". Zeer tegen de zin van zijn moeder werd Hans bakker. Nu met een opvolger in zicht moesten er wel vernieuwingen plaats vinden. Op een avond toen het gezin weer eens over die vernieuwingen praatte zei een der zoons; "over 5 jaar is die hele investering weggegooid geld". Waarom? De koopgewoontes werden anders, men ging meer uit de winkels halen. Streekweg 145 lag niet in het centrum. Weer die vraag; wat dan? Nou het pand Nieuweweg 15 is te koop. Een woonwinkelhuis. Hoeveel grond ligt daar achter? Op een nachts om een 1 uur stapten 3 zoons in het duister van de nacht in de auto om terplekke de grond te meten. Op 01-10-1968 werd dat pand Nieuweweg 15 gekocht van A.Kunst. Dit pand werd omgebouwd van electro naar; "BROOD EN BANKETBAKKERIJ"
Beneden de winkel, daar achter inpakruimte, het dagverblijft, dan het broodpakhuis en daarna de bakkerij. Boven een woonhuis. Tinus Ruiter, metselaar, en Jaap Molenaar, timmerman, hadden de verbouwing en de nieuwbouw van de bakkerij gedaan. Op 20-12-1969 was de opening door de Edelachtbare Burgemeester Groot de opening. De opening reclame moorkoppen 4 van 2 gulden voor 1.59 werd een geweldig succes. Net als in de vorige generatie ging vader Jan met zoon Hans een vennootschap onder firma aan. Ook Hans kreeg trouw planner en trouwde op 25-04-1970 met Marga Blank, geboren op 25-04-1948 wonend in Avenhorn. Jan en Jaantje bleven wonen op Streekweg 145. Hans en Marga op Nieuweweg 15. Wat een ruimte in de nieuwe bakkerij. Er werd aan omzet vergroting gedacht. Misschien een filiaal in Enkhuizen. Daar was maar een warme bakker en verder de broodfabriek. Het fabriekbrood een massa product, was niet zo best. De kleinere warme bakker kon meer aandacht aan het brood besteden. Ook ging de warme bakker meer soorten brood en kleinbrood maken. Men kwam tot 28 soorten. Na veel zoeken, naar een geschikt pand, kregen zij de kans om Westerstraat 76 te huren in Enkhuizen. Nu weer de vraag wie moet er gaan wonen? Jan en Jaantje met 6 kinderen (2 kinderen waren inmiddels getrouwd) gingen er naar toe. Het pand was gunstig gelegen midden in de drukke winkelstraat. Het pand is eigendom van de oudheidkundige vereniging "Hendrick de Keijzer". Dit pand is laat gothische en gebouwd in de eerste kwart van de zestiende eeuw (15..). Het huis wordt beschouwd als het oudste nog bestaande ten noorden van het IJ. Speuk op het uithangbord "Die den bakker vergeten, zullen geen bollen eten". Het pand was uitstekend geschikt voor bakkers winkel. Op 1 oktober had de opening plaats. Geen toespraken, maar gewoon openhuis. Het was een goede keuze dat filiaal. Er bleek behoefte aan een warme bakker. Het toerisme met de boten in de jachthavens en de campings werd alle jaren maar groter. De aanschaf van paar machines, een bollenrijskast, gingen problemen geven in de bakkerij. Ruimte gebrek op de Nieuweweg in Hoogkarspel. Op 02-01-1975 werd de vennootschap onder firma van Jan en Hans ontbonden. Hans nam de gehele zak over. Jan ging met pensioen.

NU DE VIERDE GENERATIE.
Hans liet op het Nijverheidspark een pakhuis bouwen, om het ruimte te kort op te vangen. Jan en Jaantje verhuisden van de Westerstraat naar de Van Bleiswijkstraat 47. Hans zocht voor de Westerstraat een filiaalhouder. Hij vond die in Anneke zijn oudste zuster. Die getrouwd is met Sjaak Koenis. Alzo verhuisden zij van Hoogkarspel naar Enkhuizen. De omzet groeide maar door. Het ruimte gebrek werd al groter in de bakkerij in Hoogkarspel. Buurman Dirk Hoffer kwam te overlijden. Het huis met 2 schuren kwam te koop. En de uitspraak "het huis van je buren kan je maar een keer kopen" was voor Hans reden om het te kopen. Hans kocht dit pand op 22-12-1981. Na een interne verbouwing van dat huis, tot garage, inpakruimte en dagverblijf, was het al een hele verbetering. Door nieuwbouw op de plaats van de schuren, samenvoeging met de bestaande werkruimten, werd de broodbakkerij en het pakhuis gedeelte nog eens zo groot. De totale oppervlakte was nu nog eens zo groot geworden. Op 06-10-1882 waren Hans en Marga 12,5 jaar getrouwd ook op die dag hielden zij open huis. Tevreden en voldaan keken zij met hun twee dochters op hun huwelijk en de zaak terug. Nu weer de vraag; zou na de vierde generatie de naam Besseling, aan de zaak verbonden blijven?