<TERUG> Reisverslagen mei: | 12>14 | 15>16 | 17>19 | 20>22 | 23>25 | 26 | 27 | 28 | 29>31 | juni: | 01>03 | 04>06 | 07>09 | 10>13 | 14>16 | 17>18 | 19>23 | 24>27 | 28>29 | 30 | juli: | 01 | Datum Omschrijving   Link   1 juli 1 juli.<TOP>   De laatste etappe... Het leek allemaal zo simpel: Even een nachtje lui in een stoel op de Emirates-Terminal, het vliegtuig in en dan op naar huis. Zo simpel werkte het echter niet. Na de bustocht door Dubai met veel moeite dus terug op de vertrek-terminal. Door de bustocht buiten in de wind in de verzengende zon was ik, ondanks de fles water die ik gratis in de bus kreeg toch flink uitgedroogd. Eerst voor drinken zorgen en wat eten en dan andere dingen doen. Op de terminal zijn verschillende wisselbalie 's waar je even wat plaatselijk geld kunt wisselen. En wat je vlak voor je vertrek over hebt, gewoon in een gangbare currency kunt terug wisselen. Erg handig dus. Na een giga Coke en wat kipnuggets heb ik een plekje opgezocht bij een 'laadstation' voor allerlei accu's van draagbare devices. Telefoons, laptops, je tandenborstel of noem maar op. Ik had drie apparaten te laden dus een goed plekje nodig om aan het fotomateriaal te gaan werken. Na enig zoeken vond ik zo'n laadstation met luie stoelen er naast. Perfect dus. Had ik de juiste aansluitplug voor mijn apparaten ik mijn koffer gestopt en alleen alle verloopstukken in mijn rugzak gedaan. Mega stom dus... Iemand uit Afghanistan die naast mij zat zag mij etteren en maakte mij er op attend dat de stopcontacten in de laadstations van zich zelf al verschillende stekkers aankonden. En na enig zoeken bleek onze vertrouwde stekker ook ingeplugd te kunnen worden. Een hele opluchting dus, want ik had zo'n 250 б 300 foto's klaar te maken voor het internet. Aan de slag dus. Om één uur in de nacht was ik klaar om te uploaden, maar ook flink moe. Ik besloot het uploaden in Holland te doen en eerst eens wat nacht'rust' te krijgen. Computer in de rugzak, Eén been door een hengsel en het andere been over het andere hengsel en ik had een aardige 'jatblokkade' opgebouwd. Rond de klok van drie werk ik redelijk verkwikt wakker, maar wilde het liefst toch nog wat dutten of slapen. Het was inmiddels erg druk op de terminal, dus veel lawaai en op-/omroepberichten. Om half vier ben ik naar MacDonalds gegaan om wat te eten en te drinken en eens te kijken wat voor een snelheid de (gratis) WiFi-verbinding daar had. En tot mijn stomme verbazing bleek die 2,3 tot 3 maal sneller te zijn dan de snelste WiFi-verbinding die ik in Australiл heb kunnen vinden en waar je daar $ 1,00 per kwartier voor moest betalen... Omdat ik toch niks om handen had heb ik al het fotomateriaal wat ik kon uploaden (inclusief alle ontbrekende hoge resolutiebeelden) maar naar mijn server gepompt. Honderden Gigabites dus! Om een uur of zes was alles geregeld en was ik weer flink moe, met brandende ogen. Ik had uiteindelijk al heel wat reisuren achter de rug met extreem weinig slaap. De gevaarlijkste tijdzone was hiermee aangebroken... Door gebrek aan slaap stort je juist op de kritieke momenten in en dat kan dan je aansluiting kosten. Dat was die Afghaan die mij met de stopcontacten had geholpen overkomen. Hij was op het laatste moment in slaap gevallen en niet tijdig wakker geworden. Daar stond hij dan, met twee kleine kinderen' en kon pas 24 uur later weer vertrekken. Dat mocht mij natuurlijk niet gebeuren. Ik voelde dat ik heel makkelijk in slaap kon vallen, maar dat mocht wat er ook gebeurde niet gebeuren. Ik besloot om alvast naar mijn vertrek-gate te gaan, daar aan een paar mensen kenbaar te maken dat ik naar Amsterdam moest en verder mijn vertrektijd af te wachten. De enige echte methode naar bleek, want toen de incheck werd aangekondigd. zat ik in een diepe slaap en werd ik door een naast mij gezeten Nederlands stel wakker gemaakt om in te checken... Een goede ervaring voor de volgende keer dus. Over de vlucht valt op zich niet veel te melden. Een lange zit van zo'n 6,5 uur onder redelijk mooie weersomstandigheden. Zo af en toe een paar foto's gemaakt van onbekende plaatsen. Ik heb de indruk dat toen we boven Nederland vlogen wat foto's heb gemaakt van Zwolle, Lelystad, Almere en Amsterdam. Maar ik kan er goed naast zitten. De afhandeling van de bagage kostte veel tijd omdat er een storing in de transportbanden was. Ik heb geprobeerd Hetty hiervan op de hoogte te brengen, maar kreeg geen contact. Uiteindelijk kwam mijn koffer en omdat het de ene kant erg druk was naar de douane, koos ik voor de andere kant. Snel door de douane en snel in de ontvangsthal, maar waar was mijn ontvangstcomité? Even zinnig denken bepaalde dat ik in de hal terug moest lopen naar en andere uitgang. Wel lachen dat ik Hetty, Gerard en Michiel van achteren tegenkwam… Na de begroeting gezamenlijk wat op Schiphol gedronken en toen naar huis. Ik was donderdags om 6 uur 's avonds plaatselijke tijd vertrokken uit Melbourne en om vrijdag om ongeveer 13,15 uur op Schiphol geland en rond de klok van half zes in Purmerend aangekomen. Dat lijkt zo rond de 24 uur. Door de tijdverschuivingen ligt het aantal uren hoger, véél hoger! Ik moet nog maar eens uitrekenen hoeveel uur ik echt onderweg ben geweest...   fotoserie   30 juni 30 juni.<TOP>   Ook het vliegtuig naar Dubai bleek een tussenstop te maken in Singapore. Ook weer met een uur vertraging uit Brisbane vertrokken en in Singapore moesten we direct het vliegtuig uit en direct daarna weer inchecken. Inclusief alle veiligheids checks. Wat een rompslomp... Door regen en onweer vertrokken we ook weer een uur later dan nodig naar Dubai. Deze vlucht verliep verder vlekkeloos. Al met al kwamen we anderhalf uur later in Dubai aan dan gepland. Omdat mij een lange wachttijd te wachten stond ben ik er direct op uitgegaan om toch een stadstochtje met een bus te maken. Ik meldde mij bij een infobalie, waar een bereidwillige juf mij op het goede spoor zette en zelfs voor mij een paar telefoontjes pleegde om iemand van de busmaatschappij op te roepen. Een kaartje gekocht en naar de bus dus... denk je!!! Neeeeee, dat werkte anders. De busmedewerktser bracht mij persoonlijk naar een andere terminal (ruim tien minuten lopen) en wees mij de plaatst waar de bus zou staan. Niet dus. Zij had inmiddels de buschauffeur nog even voor de zekerheid gebeld en toen bleek dat deze nog niet op z'n plek stond, heeft zij mij weer opgezocht. Ik was inmiddels via de douane en alle veiligheidschecks buiten de luchthaven gekomen. Daar pikte zij mij op en na weer een telefoontje met de chauffeur werk Gerardje persoonlijk op de bus gezet... En ik had de bus helemaal alleen voor mij zelf. Echt niet te geloven. Voorzien van een gratis oortelefoontje en een halve liter water werd ik anderhalf uur door Dubai rondgereden in een dubbeldekker met gedeeltelijk open boven-achterstuk en een gekoeld voorstuk. Ik ben lekker buiten gaan zitten. Had ik ook geen last van de reflecties in de ramen. Jammer dat het wat heiig was. Verder een leuke tocht in een, geloof het of niet, wat saaie stad. Prachtige hele hoge gebouwen. Zeker, maar er zit geen hart in die stad. Ik heb begrepen dat er maar één plek is waar je gezellig kunt winkelen. Dat is een winkelcentrum met een Centrale markt ernaast, waar ook nog een flink aantal winkeltjes in de buurt zijn. Verder ligt alles op een redelijk grote afstand steeds uit elkaar. Ik geloof echter wel dat het de moeite loont hier een paar dagen rond te neuzen Om half vijf werd ik, naar het bleek' rechtstreeks bij de juiste terminal afgeleverd, dus even snel naar boven om wat te eten en te drinken... Fout dus! Om een of andere veiligheidsreden wilde de douane een tweede boordingpas van mij hebben. Die ik weer ergens anders moest laten maken. Daar bleek de printer niet goed te werken, dus weer naar een andere balie (waar een dikke rij voor stond) gegaan. De baliekluiver was zo vriendelijk mij even tussendoor te helpen en maakte voor mij een nieuwe boordingpas. De oude in de prullenbak en ik op weg naar de douane. Nee hij moest ook de oude pas hebben. Ik weer terug en ja hoor ik mocht uiteindelijk verder. Natuurlijk weer driedubbel gecheckt en alles met elkaar was ik ruim drie kwartier bezig om weer boven in de vertrekhal te komen. En een dorst dat ik inmiddels had!!! Ik heb nu in ieder geval tijd genoeg om mijn laatste fotomateriaal te verwerken.   fotoserie   28 t/m 29 juni 28 June.<TOP>   Na een goede nachtrust er eerst voor gezorgd dat het laatste fotowerk verwerkt is. Bij controle van mijn vliegticket bleek dat ze vergeten waren mijn koffer te noteren bij mijn ticket. Een foutje van de ticket agent naar later bleek. Gelukkig was ik er op tijd bij. Een lang (mobiel) telefoontje en een paar tientjes armer en alles was weer geregeld... Toen de stad ingegaan om ergens wat te eten te vinden. Ik had sinds gistermiddag niets meer gegeten. En wandelen en rondneuzen met een lege maag is ook echt niks. Ik ben maar eerst richting rivier gegaan omdat daar allemaal wat ruimer is. De stad zelf is weer een grote blokkendoos van vierkante blokken. Op zich niet al te moeilijk je te oriënteren, maar wel saai. Langs het water toch wat leuke plaatjes kunnen schieten en je ziet wat van Melbourne. Ik kwam nog twee meiden van de bus tegen. Gezellig even samen een kopje chocolademelk gedronken en daarna ieder zijn eigen weg weer gegaan. Wat een gesjauw door zo'n stad stad hé... 's Avonds toch ook nog geprobeert een paar avondplaatsjes te schieten. ----------------------------- 29 juni.<TOP>   De dag van het vertrek... Maar een hele dag zitten wachten is ook niks, dus eerst een bustochtje gemaakt die je gratis een aardig stukje van de stad laat zien. Bij het 'Rijksmuseum' van Melbourne bleek je gratis naar binnen te kunnen. Of ik heb mazzel gehad, dat kan natuurlijk ook. Daar een paar uurtjes rond gekeken. Gek hoor daar schilderijen van Jan Steen, Vermeer en Rembrandt tegen te komen. En n og veel meer. Best interessant dus. Vandaar doorgelopen naar de 'Eureka Tower'. Een wolkenkrabber van 90 verdiepingen of 300 meter hoogte, waar je op de 88ste verdieping over de stad kunt uitkijken. In één woord: Schitterend!!! Vandaar weer teruggelopen naar de binnenstad, omdat er ook nog een gratis trammetje rondrijdt. En die moet je natuurlijk als backpacker ook 'gedaan' hebben. Bij China Town even uitgestapt en even wat gedronken. In eten had ik geen zin omdat m'n verkoudheid in alle hevigheid aan het terug slaan was. Uiteindelijk maar een Ibuprofen ingenomen omdat mij natuurlijk toch nog een drukke reisdag stond te wachten. Bij de hostel precies volgens planning uitgestapt, m'n koffer en rugzak opgehaald en naar het busstation gewandeld. Alles liep verder redelijk volgens plan. De bus leverde mij netjes bij de 'Virgin-terminal' af. Met een onduidelijke vertraging van een uur naar Brisbane vertrokken. Daar aangekomen bleek de shuttel om mij naar Brisbane Internationaal te brengen, niet meer reed. Dus een taxi moeten nemen. De taxichauffeur had $ 10,00 op de meter staan. Ik gaf hem een dollar fooi, maar meneer (een Indiër) vond dat ik een 'airport-toeslag' moest bestalen van 3 dollar. Stond nergens vermeld had hier ook niks over gezegd, maar oké hij vond dat nodig en anders kon ik mijn bagage niet uit de kofferbak krijgen. Laaielichter dus!   fotoserie   24 t/m 27 juni 24 June.<TOP>   Een dagje in Adelaide. Een flinke grote stad waar niet veel te beleven valt. Gelukkig vond ik op een kaartje de Centrale Markt en China Town. Daar was ik op zich wel blij mee, want de vorige avond was er van eten niets gekomen (foto's verwerken weet je wel...). Dus eerst naar China Town gegaan. Daar kun je echt voor een scheet en drie knikkers prima eten. Uitgebreid China Town bekeken en daarna de Centrale Markt opgeschoven. Die uitgebreid bekenen en even een kop koffie gedronken, want ik had nog maar weinig gevoel in mijn voeten. Terug naar de hostel, even een tukje gegaan, andere schoenen aangetrokken en nu op naar het winkelcentrum. Zeker niet onaardig en van redelijk formaat. Ik heb zelfs een cadeautje voor mijzelf gekocht.... 's Avonds met onze groep uit eten. En waar kwamen we terecht? Juist ja, China Town en de Centrale Markt. Ik kon de groep goed wegwijs maken en werd daarom direct gebombardeerd tot reisleider. (oké, maar voor één avond...) Daar weer gegeten (ik nu sushi's) en bijtijds het zootje naar huis geloodst. Volgende morgen om kwart voor zet op en om kwart over zes weer op de bus stappen. ----------------------------- 25 juni.<TOP>   Er moet vandaag een flinke afstand gereden worden. Er werden alleen korte stops gemaakt en hier en daar heel even rondgekeken. Tijdens de lunch een kleine wandeling gemaakt door een moeras. Ik dacht dat ik tijd genoeg had, maar ik was vergeten dat de tijd weer iets opgeschoven was. Een half uurtje maar. Wel voldoende om de bus op mij te laten wachten. Moet kunnen, toch! In de middag heeft de groep nog nog een zware stijle wandeling gemaakt. Ik heb me op de vlakte weten te houden met een andere korte route. Ik loop al een paar dagen met een kriebelhoest en in de hostel in Adelaide had ik als aanvullind ook nog twee nachten op de tocht gelegen. Al met al voelde ik mij dus niet lekker en heb het zo rustig mogelijk gedaan. We kwamen pas in stikke donker op onze overnachtingsplaats aan. Waar het was? Ik zou het niet weten. Drie huizen en een 'General Store' het zal vast wel een naam aan hangen. Vroeg naar bed gegaan met dubbele dekens. Gelukkig had ik een kamer voor mezelf en kon af en toe eens flink uithoesten. ----------------------------- 26 juni.<TOP>   De volgende morgen normaal vertrokken (half acht). Nog geen tien minuten later was er al een pittige wandeling gepland van zo'n negen kilometer. Dat heeft Gerardje dus mooi niet gedaan. Ook nu weer een rustige alternatieve wandeling van een uurtje gekozen. Niks mis mee. Op de terugweg kwam ik tussen een horde kangoeroes terecht. Die beesten waren helemaal niet schuw. Ik kon ze zonder problemen heel rustig tot op een paar meter afstand benaderen. Erg leuk dus. 's Middags de beroemde 'Great Ocean Road' opgereden die bekend is om zijn misschien wel honderden prachtige uitkijkpunten. Vanmiddag er een aantal bekeken. Maar dat betekent elke keer weer flink wandelen. We kwamen 's avonds weer in donker doodmoe bij de hostel aan. Inschrijven, naar de kamer, een beetje uitpakken, douchen, even op bed liggen, eten, nog wat babbelen, even computeren en naar bed. ----------------------------- 27 juni.<TOP>   Dat was goed slapen in een gloednieuwe hostel. Alles schoon dus lekker gedoucht. 's Morgens een wandeling gemaakt door 'The rain forest' in Otway. Wel gek die hoge bomen (70+ meters). Er was ook een pad met prehistorische beesten. Wel geinig in zo'n ruwe omgeving. Er was ook een Fly-over waar je tot op 45 meter hoogte tussen de bomen kunt wandelen. Pas dan zie je hoe hoog die bomen groeien. Het was al met al best een leuke (vermoeiende) wandeling. Daarna naar een plek gereden (Kennet River) waar koala's in het wild te vinden zijn. En dat klopte. Alleen zaten ze natuurlijk erg hoog in de boom. Ook vlogen er veel papagaaien rond die je met wat voer kon lokken. Ik had een leuke serie gemaakt van héél dichtbij, maar die bleek later mislukt te zijn. Jammer want deze vogels waren heel kleurreik. Wat ook erg leuk was dat er op eens een kukabara op een hekje voor een 'cafetaria' zat. De hele vakantie me overal rot gezocht naar zo'n vogel. En daar zit die dan opeens... Nog even een stop gemaakt bij het officiële bord van de 'Great Ocean Road', die niet aan het begin of eind staat, maar ergens middenin. Leuk voor het plakboek... Van daar doorgereden naar Torquay, de meest vooraanstaande surf-stad van Australië. Alles, maar dan alles draait daar om surfen... Na zonsondergang bereikten we Melbourne. Hier heb ik afscheid genomen van mijn reisgenoten en heb me bij een YHA-hostel laten afzetten. Ietsje duurder, maar veel beter en schoner. 's Avonds met een kamergenoot (een Brit uit Liverpool) nog gezellig een biertje in een Pub gedronken, nog wat zitten computeren en toen naar bed.   fotoserie   19 t/m 23 juni 19 Juni.<TOP>   Nog één nachtje in een tent en dan op weg naar Kings Canyon. Een lange steile wandeling waar ik ivm. rugklachten niet aan heb deelgenomen. Met twee dames (één van vier en zestig) gezellig een dal wandeling gemaakt. Hierna was er voor de liefhebbers een genegenheid met een helikopter een tochtje in de omgeving te maken. Erg duur dus maar niet gedaan. ($85,-- voor acht minuten was het goedkoopste). ----------------------------- 20 juni.<TOP>   Daarna via een tussenstop met een dor bizar landschap en een ontmoeting met 's werelds langste omheining (5.500 km) om de dingo's van de schapen te scheiden, doorgereden naar Cooper Pedy. Een klein stadje midden in de Outback waar opalen worden gedolven. Zelf ook even op zoek geweest, maar jammer dan... 's Zomers kan het hier over de vijftig graden worden. Dus de meeste mensen wonen hier onder de grond. Héél apart. Onze slaapzalen bevonden zich ook onder de grond (constante temperatuur van ca. 23 graden). Een bezoek gebracht aan zo'n opaalmijn met een video presentatie. Erg interessant. Ook nog een bezoekje aan een opvangcentrum voor ontheemde kangoeroes. 's Avonds in een pizzeria gezamenlijk reuzen pizza's gegeten en in een ondergronds hotel nog een pilsje gedronken. Bijtijds naar bed, want we moesten de volgende dag weer vroeg op. ----------------------------- 21 juni.<TOP>   Op weg naar Quorn hebben we ook nog een gigantisch zoutmeer bezocht. Midden in de Outback. Doordat het de afgelopen periode flink had geregend stond er zowaar ook wat water in. Hierna een kijkje in Woomera genomen, waar de eerste Australische atoomproeven hebben plaatsgevonden. Niet echt specta, maar okй. Daarna door naar een natuurpark. 600 km gesjeesd om op tijd te zijn om hier nog een pittige wandeling te maken, maar jammer dan, het park was vier dagen gesloten... Plan B dus... Een nabij gelegen ander park om op zoek te gaan naar 'Rock Wallabies'. En gezien ook... Vandaar doorgereden naar Quorn waar in de schemering arriveerden. Ik was een bofkont, want ik kreeg een kamer met zes bedden, maar geen kamergenoten, omdat er ruimte genoeg was... ----------------------------- 22 juni.<TOP>   Ons eerste doel was een verlaten schapenscheerders locatie uit het midden van de negentiende eeuw. Die mensen hebben een hard leven moeten lijden. In een van God verlaten oord en met weinig water beschikbaar. Deze mini nederzetting heeft zich toch zo'n vijftig jaar weten te handhaven. Daarna een wandeling gemaakt naar een hoge grot met een aantal Aboriginals afbeeldingen. Als of het niet genoeg was later nog een wandeling gemaakt van ruim zes kilometer. Alles bij elkaar was dit wel een beetje te veel voor mij. Met m'n rug en pijnlijke heupen een ware beproeving. Wel veel beesten gezien: kangoeroes, euro's (kleinere soort), emu's en allerlei andere vogels. Ik was blij dat we weer in 'The Mill' waren in Quorn. Onze thuishaven. 's Nachts niet lekker geslapen dus er maar twee maal uitgeweest om de beginnen met m'n fotomateriaal. Beter dan naar het plafond te staren, toch? ----------------------------- 23 juni.<TOP>   Vandaag via een tweetal wijnproeverijen en een hoop gelag in Adelaide aangekomen. Omdat ik de laatste dagen geen mogelijkheid had om te bellen (geen bereik) of aan het gemaakte fotomateriaal te werken, hier maar direct weer mee aan de slag gegaan, met de wetenschap dat het deze ronde een hoop werk zou worden. En dat klopte. Voor morgen staan er weer een aantal andere zaken op mijn programma: Vliegreis Melbourne/Brisbane boeken, Foto's uploaden, De reisorganisatie bellen voor mijn reisvervolg, wat winkelen etc.   fotoserie   17 t/m 18 juni 17 Juni.<TOP>   Op naar de Uluru. Bij elkaar zo'n 500 km rijden. De eerste stop was een Camelfarm, waar je voor wat geld op een kameel kon rondrijden. Stelde niks voor dus maar niet gedaan. Wel leuk dat er toevallig zo'n giga Road Train stopte. Een mooie gelegenheid om even een paar plaatjes te schieten en wat vliegend wild. Wanneer je de Highway af moet om af te slaan naar de Uluru was er weer een stop. En weer een 'Road Train' om te fotograferen en toen door de woestijn. Ik had begrepen dat de woestijn hoofdzakelijk rode aarde met wat struikgewas zou zijn. Later hoorde ik dat dit inderdaad zo is ,maar dat door de veke regen in de afgelopen periode het gras weer flink was gegroeid. Een verschijnsel dat zo'n één keer in de tien a twintig jaar gebeurt. Voordat we naar de zonsondergang van de Uluru zouden gaan eerst een wandeling gemaakt door 'The Valley of the Winds'. Een giga rotspartij in de omgeving van de Uluru. En dat was een pittige wandeling. Volgende keer wel andere schoenen aan Gerard... Daarna uiteindelijk naar de Uluru, waar we tijdig voor de zonsondergang arriveerden. Een fenomeen waar elke dag honderden mensen uit de hele wereld op af komen. Ook veel Australiërs dus... Ik heb gezellig staan keuvelen tijdens de zonsondergang. Toen ik 's middags zo hier en daar de Uluru in de achtergrond zag, had ik zo iets van 'Is dit nou alles?' Maar als het feit daar is en je wat meer over de achtergrond van de Uluru weet, is het toch echt heel indrukwekkend. Wat ik bijvoorbeeld niet wist is dat de Uluru uit één blok gesteente bestaat. Zo'n 350 meter hoog, 4,5 km breed, 1 km diep en er bevind zich zo'n vijf kilometer gesteente onder de grond. Dat in een heel ver verleden deze gigantische klomp zich ook nog eens 90° heeft weten te draaien, dan wordt je daar toch wel even stil van. Dat dit een heilige plaats is voor Aboriginals mode duidelijk zijn. Je bevind je dan ook op grondgebied van de Aboriginals. Zij staan toe dat je hier bent alleen onder bepaalde restricties. Je hebt nog net geen paspoort nodig... Na de zonsondergang op weg naar de hostel, (dacht ik), mis dus... We gingen naar een tentenkamp om daar te slapen. Kampvuur aan ('s middags hadden we al hout gesprokkeld) en eten koken. Dat gebeurde gezamenlijk. We kregen uitleg hoe we konden gaan slapen: in een 'Swegg' (een soort kamfas hoes met een matras er in en een klep om over je hoofd te trekken, of in een soort tenthuisje. Ik heb voor het laatste gekozen. Wel een extra slaapzak weten te versieren, want dat het koud zou worden voelden we al in het begin van de avond. Een flinke groep schaarde zich om een uur of tien met hun 'swegg' rond het kampvuur om zo de nacht door te brengen. ----------------------------- 18 juni.<TOP>   Na een redelijk koude nacht was het weer vroeg opstaan om nu de zonsopgang rond de Uluru te bewonderen. Half zes weer op dus... en snel op weg. En weer een fantastische ervaring. Hierna een half rondje rond de Uluru gewandeld. Omdat er nog nauwelijks zon was was dit een erg koude wandeling. Daarna nog een korte rondleiding gehad van een vrouwelijke Aboriginal. Wat zij vertelde werd weer vertaald door een jonge vrouw, omdat zij uitsluitend haar eigen taal machtig was. Op zich erg leuk om naar haar gebrabbel te luisteren. Wel erg leuk om wat meer achtergronden te horen. Alles met elkaar een ervaring apart. De dag was weer zo voorbij, dus terug naar het kamp. De 'driver' ontpopte zich tot een ware kamp kok en presteerde het om met een aantal gietijzeren pannen een prima maaltijd in elkaar te klooien en geheel klaargemaakt op de hete as van het kampvuur. Inclusief twee broden die hij ook uit zo'n pan wist te toveren. Wat het verder allemaal was weet ik niet meer, maar smakelijk was het zeker. Wat erg leuk was, was dat je nooit alleen in je tent was. De hele nacht was het een af en aan gaan van hordes muizen. Al het eetbare wat we bij ons hadden was al speciaal opgeborgen en afgesloten, maar er zal heus wel ergens wat eetbaars in je backpack hebben gezeten, want het was een komen en gaan van die beestjes. Tenenkaas misschien...? Ook hoorden we af en toe het gejank van dingo's.   fotoserie   14 t/m 16 mei 14 June.<TOP>   Een drukke stressie dag mag je wel zeggen, maar ik heb ook wel genoten van de reis. 's Morgens op tijd opgestaan om naar het postkantoor te gaan. Natuurlijk was is te vroeg, dus wachten. Echte ambtenaren beginnen op tijd... Hier dus ook en geen minuut eerder! Ik had met zwarte reistas meegenomen met de te verzenden spulletjes in de hoop dat ik deze zo zou kunnen verzenden. Dat bleek te kunnen maar alleen onder de voorwaarden dat de tas op slot zat en voorzien was van een adreslabel. Terug naar de hostel en daar de label en het slot van mijn koffer gehaald, gaatjes in mijn tas geprikt en met veel moeite het slotje er door gewurmd. En allemaal erg gehaast omdat de bus-shuttle echt niet op mij zou wachten. Snel dus weer naar het postkantoor gerend en ja hoor de tas kon worden verzonden. 12,5 Kg. voor zo'n $ 130,00. Of de rest van mijn koffer nu onder de 20 kg. was gekomen wist ik natuurlijk niet. Dus extra kleren aangedaan en m'n ski-jack op de arm genomen. Uitgecheckt en toen op de bus wachten. Een Michelin-mannetje met zo'n 28 graden in de zon. Effe zweten dus tot het busje kwam. Gelukkig was ik op tijd op het vliegveld. Er stond een giga rij mensen om in te checken, maar een paar Nederlandse meisjes wezen mij hoe ik mij via een computer kon inchecken. En toen het spannende moment hoe zwaar mijn koffer was: 17,5 kg; perfect dus. Ik kon zo doorlopen naar de douane. Ambtenaren dus... M'n minimesje met flesopener en kurkentrekker, die ik al zo'n veertig jaar aan mijn sleutelbos heb hangen werd uit mijn rugzakje gehaald en mocht het vliegtuig niet in. In Nederland en Dubai heb ik geen problemen mee gehad, maar hier wel. Ik heb het mesje met enige pijn in mijn hart maar achtergelaten. Oké we gingen precies op tijd de lucht in. De vlucht van een kleine twee en een half uur was op zich schitterend. Het zicht was redelijk tot goed. Prachtige wisselingen in landschap en kleuren. Gewoon genieten. Rond half drie was het vliegtuig in Alice Springs geland. Zoals gewoonlijk stond de airco in het vliegtuig redelijk laag en was ik blij dat ik een trui aan had. Van mijn reisagent had ik een naam van een hostel opgekregen waar ik vrijdag zou kunnen worden opgehaald en na enig zoeken en vragen vond ik een bus-shuttle die mij naar die bewuste hostel kon brengen. Inchecken was geen probleem, dus m'n spulletjes naar de kamer gebracht en op bed gegooid en eigenlijk direct het stadje een beetje begonnen te verkennen. Het was weliswaar prachtig weer, maar de temperatuur was hier op de middag slechts 16 graden. En weer was ik blij dat ik warm was aangekleed. Alice Springs een klein beetje verkend, een biertje in de zon gedronken om lekker warm te worden, een paar boodschapjes gedaan. Op eens hoorde ik een hoop geschreeuw op een pleintje. Het leek een soort opstootje van Aboriginals te zijn. Gauw een paar foto's gemaakt en snel aan de kuierlatten getrokken, want een aantal heren was waren hier niet blij mee. Al stond ik achter een auto aan de overkant van de straat, ze hadden me zo in de smiezen. Wegwezen dus... Ik ben teruggegaan naar de hostel met de gedachte dat ik later in de stad wat zou gaan eten. Maar een paar (Duitse) kamergenoten waarschuwde mij dat ik dan een taxi moest nemen, omdat het hier in donker niet veilig is om alleen de straat over te gaan. Ook voor een man niet. Het armoede gehalte in deze stad is erg hoog en er worden erg veel overvallen op touristen gepleegd. Het is dus oppassen geblazen. Opvallend veel Aboriginals tref je hier in de stad aan met Aboriginal kunstgalerijen van schilderijen en beschilderde doeken. Wel mooi, maar je moet er wel van houden. Thuis eerst eens lekker onder de douche gegaan en toen maar een paar boterhammetjes klaargemaakt en achter de computer gekropen. Tussentijds nog een leuk gesprekje gevoerd met een Brits meisje die hier al een paar maanden werkt. En nu naar bed. Morgen niet vergeten Hetty te bellen... Lang zal ze leven... ----------------------------- 15 juni.<TOP>   Ik was van plan vanavond een kameeltocht bij zonsondergang te maken, maar jammerdan, volgeboekt.... Ik heb voor morgen wel een dagtocht geboekt voor een tocht door de omgeving. Ziet er veel belovend uit. Toen in de stad naar een reptielenhuis geweest. Ja hoor en Gerardje met een slang om z'n nek en allerlei gekke soorten hagedissen in de hand. Was erg leerzaam mbt. giftige slangen en wat je dan moet doen wanneer je gebeten bent. Het barst hier van de slangen, maar je ziet ze niet. Misschien morgen in de OutBack. 's Middags didgeridoo-les gehad. Ik bakte er natuurlijk geen barst van. Leuk om te proberen toch? Hier kom je bij elke wegopbreking 'traffic controllers' tegen. Mannetjes die een bord hebben met 'STOP' of 'SLOW' en daar is een hele opleiding voor nodig. (een ééndagskeursus !!!). Toevallig liep ik tegen een opleiding aan. De instructeur vond het maar niks dat ik een paar foto's maakte. Ach je maakt altijd wat mee. Zo ook het verhaal van de man in de rolstoel. Hij is een paar jaar geleden door een helikopter-ongeluk bijna geheel verlamd geraakt. Hij had een benefiet tocht gemaakt met z'n rolstoel van ruim 850 km en was vandaag op het honk teruggekeerd. Hij werd wel begeleid op z'n tocht door een boom van een ex politieagent. Ik heb een duur broodje op z'n gezondheid gegeten. Hierna met een jong Duits stelletje van mijn kamer nog gezellig in het najaarszonnetje een biertje gedronken en toen naar huis. En natturlijk weer achter de computer, om alle foto's van vandaag weer internet-klaar te maken. Hetty gebeld voor haar verjaardag. Gelukkig was ik het door alle drukte niet vergeten. ----------------------------- 16 juni.<TOP>   Vandaag staat er een tocht naar de 'West MacDonnell Ranges' op het programma. Ik word om 7:20 uur opgehaald! Een bustocht die je langs een aantal bezienswaardigheden brengt tot op ca. 130 km van Alice Springs. Veel in de bus, maar gelukkig ook regelmatig stops op schitterende uitzichtplaatsen. En daar gaat het deze dag om. Tussen de middag een heerlijke koude lunch gegeten met een lekker glas wijn. Gewoon een schitterende dag waarin veel erg gelopen moest worden. Na thuiskomst als een speer onder de douche, want daar was ik echt aan toe... Morgen nog vroeger op (05:50 uur) om mijn tocht weer verder te vervolgen.   fotoserie   10 t/m 13 juni 10 juni.<TOP>   Omdat het gisteren een drukke dag geweest was, wat later opgestaan. Om negen uur in de kleren en je klaar maken om te vertrekken. Vanmorgen vroeg lag ik na te denken waarom wij eigenlijk van onze kamer moesten. Ik bedacht dat, omdat wij gisteren een speciaal tarief hadden via de reisorganisatie, we misschien een mogelijkheid hadden om hier te blijven, als we ons eerst zouden uitschrijven om ons dan vervolgens weer in te schrijven... En dat werkte. $ 3,00 per nacht meer en dat probleem bleek achter de rug te zijn. Het scheelde in ieder geval weer een hoop extra gesleep. Ik slaap nu op een 6-persoons kamer met drie Zweedse meisjes en twee Engelse jongens: Tom en Garry. Vanmorgen eerst wat ontbijtspulletjes gekocht en samen wat gegeten/gedronken. Daarna zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Ik ben met wat hulp van de informatiebalie en een platte grond van Cairns op pad gegaan om het postkantoor te vinden. Het bleek moeilijker dan het er uitzag. Okй een schilder en een paar politieagenten verder en ik was bij het postkantoor waar ik, met enige moeite, alle benodigde informatie heb kunnen verzamelen verzamelen. Ambtenaren hи... Ook kan ik daar het nodige verpakkingsmateriaal kopen, dus probleem lost zich wel op. Daarna een wandeling gemaakt richting de haven, het strand en ben ik vervolgens wat gaan winkelen in het grootste winkelcentrum in de binnenstad. Eindelijk eens op mijn eigen tempo lekker rondneuzen en rondkijken. De Samsung Galaxi SII die ik graag wil kopen is hier momenteel verkrijgbaar voor $ 799,00 (ca. ¬ 650,00). Ben benieuwd wat die in Nederland gaat kosten. Boven in het winkelcentrum kwam ik Pete & Buzz tegen die op een hap eten uit waren. Ik had al wat gegeten: wat kipnuggets en een cola bij McDonalds. Ook had Buzz zijn vliegticket naar Canberra (daar werkt hij) gekocht. Even later kwam ook Pete er aan. Ook met een vliegticket naar Perth. Want daar werkt hij. 's morgens was ik ook al bij die vliegticket-agent geweest, maar toen was het er erg druk. Ik ben dus ook weer even gaan kijken en ja hoor, even later had ook ik mijn ticket voor Alice Springs: 14 juni, vertrek in de loop van de ochtend. Inmiddels had Tom zich bij ons gevoegd. Een Canadees die met z'n eigen auto reist. Een aardige rustige jongen. Gezamenlijk hebben we in de stad wat gegeten. De boys zijn zich nu aan het indrinken om straks uit te gaan. Op mijn kamer zitten de jongens met zo'n 5 meisjes ook een drank-kaart-spelletje te spelen. De glazen wijn vliegen over de tafel. Ik ben ook uitgenodigd om mee te doen, maar heb hier voor gepast. Mogelijk ga ik straks een uurtje met mijn groepje mee, omdat er vandaag weer een flink aantal medereizigers van onze bus zijn aangekomen. die op een andere locatie een dagje langer zijn gebleven. Het is altijd leuk bekende gezichten weer terug te zien. Het groepje wat nu hier zit te kaarten is overigens ook een leuk stelletje lawaaipapagaaien. ----------------------------- 11 juni.<TOP>   Vanmorgen is het nog steeds bewolkt. Jammer, want in Cairns zelf is niet erg veel te doen en nu een tochtje maken is zonde van het geld. Een flinke wandeling is eigenlijk de enige optie. Eerst naar de overdekte markt gegaan. Die grenst aan onze hostel. Verder is de hostel geheel omsloten door parkeergarages. Slim bedacht, want de muziek in de bar beneden is 's avonds snoeihard. En de bovenkant is grotendeels gewoon open. In ons kamer hoor je gelukkig niet erg veel omdat we aan de voorkant zitten en op de tweede etage. Hierna min of meer zigzaggend door de het centrum gewandeld. Op zich best een leuke wandeling omdat je veel vogels en vleermuizen tegen kwam en natuurlijk niet te vergeten de bloemen. Ik heb me dus best vermaakt. Ik hoop wel dat het morgen beter weer is zodat ik wat anders kan plannen. Vanavond is er een groot feest in de bar van de hostel. Iets heel speciaals, omdat er ook veel mensen uit de stad zelf komen. Alles bij elkaar een paar duizend man is mij verteld. Een grote groep jongelui gaan eerst een kroegentocht maken om vervolgens terug te komen om ook aan het feest deel te nemen. Te duur, te druk en veel te veel herrie. Niks voor mij... ----------------------------- 12 juni.<TOP>   Eindelijk mooi weer!!! Toch wat later opgestaan en wat uitzoekwerk gedaan ivm. de vliegreis naar Alice Springs dinsdag. Daarna getracht te ontbijten. Alleen de kaas was uit mijn koelkasttas gepikt. Niet dramatisch, maar vervelend. Dus naar het winkelcentrum waar alles gewoon open is en in de supermarkt smeerkaas gekocht. Daarna gezellig over de groentemarkt gewandeld en vervolgens richting de haven gewandeld. Er is geen noemenswaardig strand in Cairns, maar wel een redelijk groot aangelegde 'Lagune'. Het mij daar te warm en ben toen ййn van de havenpieren opgewandeld. Hier stond tenminste een verfrissend briesje. Ik ontmoette daar een Franse jongen waar ik mee stond te praten. Hййl gezellig. Ook met een aantal vissers staan praten die daar met werpnetten aan de gang waren. Allerlei gekke vissen zien vangen, maar ook de standaard sardines. Om een uur of vier werd ik door de Schotten gebeld of ik ook zin had een 'pint' te komen drinken. Na een wandeling van zo'n twintig minuten m'n eerste ijskoude 'Schooner XXXX' naar binnen gegoten. En later nog een paar. Toen een T-bonesteak verorberd en vervolgens onder de douche. Deze dag kan niet meer stuk. Alleen nog uitzoeken wat ik morgen per post ga verzenden en een rits foto's klaar maken voor het internet. Hopelijk vind ik morgenavond tijd om de volgende series op het internet te plaatsen. ----------------------------- 13 juni.<TOP>   Vanmorgen bijtijds opgestaan omdat ik m'n spulletjes naar Nederland moest zenden. Mis dus! Laat het nu vandaag 'Queens Birthday'-day zijn. Een vrije dag in Australië. Ik ben benieuwd of alle winkels gesloten zijn… Weer een bewolkte dag. dus mijn verdere reis vanaf Alice Springs proberen te boeken, maar dat lukte me niet. Via het internet kan ik de knoppen niet vinden waar naar verwezen wordt. Het gaat lekker zo dus! Zou het iets te maken hebben met het feit dat het vandaag de 13e is. Gelukkig geen vrijdag want anders... Ga eerst maar wat in de stad eten en vanmiddag het nogmaals proberen, maar dan via een ander telefoonnummer. Omdat er van fotograferen nog weinig zal komen, zal ik de beschikbare foto's van Cairns maar eerst upload-klaar maken, om die vanavond ook te kunnen uploaden. Eindelijk telefonisch contact gehad met AustralianExplorer.com. En nu krijg ik een ander verhaal te horen dan aanvankelijk was verteld. Alleen aan de oostkust kun je elke dag op de bus stappen, maar dat geldt niet voor het traject Alice Springs t/m Sydney. Dat is een knappe tegenvaller dus. En ik zal het reisschema drastisch moeten aanpassen om op tijd in Brisbane te komen: Rest van mijn schema moet nu worden: Alace Springs Aankomst 14 juni Vertrek 17 juni Adalaine Aankomst 23 juni Vertrek 25 juni Melbourne Aankomst 27 juni Vertrek 29 juni ??? binnenlandse vlucht - afhankelijk van aankomsttijd Brisbane Aankomst 29 juni Vertrek 30 juni om 02:30 naar Nederland Ik ben hier niet blij mee, maar andere opties zijn er niet. Dus gaan met die banaan.... Morgen wordt ik om 10 uur opgehaald door de Airport Shuttle. Ik moet er dus voor zorgen dat ik dan en m'n spulletjes verzonden heb en voor de deur van Gilligan's Backpackers klaar sta met m'n (lichte) koffer en m'n rugzakje. Ik moet dus om half negen bij het postkantoor voor de deur liggen om alles op tijd te klaren en dan op naar Alice Springs.   fotoserie   07 t/m 09 juni 7 juni.<TOP>   Een dag om te proberen al het fotowerk te uploaden en informatie via het internet in te winnen omtrend de vliegreis van Cairns naar Alice Springs. Al snel bleek dat Qantas de enige vliegtuigmaatschappij is die op dit traject vliegt. Van alles van het internet weten te plukken op m'n gratis WIFI-plekje waar de snelheid acceptabel is. Verder alle foto's op grootformaat ook ge-upload. In holland doe je daar een kwartiertje over of mischien wel minder. Hier heeft het mij drie uur gekost. Net toen ik terug kwam op m'n kamer lief het Filippijnse vrouwtje (Nancy) even binnen die 's morgens was vertrokken, om alle 'kamerleden' uit te nodigen voor een boottochtje op de boot van een 'vriend' die zij, naar haar zeggen' een paar dagen eerder had ontmoet. De boot kwam niet opdagen, maar de eigenaar wel. Naar zijn zeggen waren er te hoge golven om rustig met z'n allen te gaan varen. We zijn derhalve met z'n allen op het strand gebleven (weinig of geen wind...!). Gelukkig was het eindelijk zonnig en warm. Heel gezellig zitten praten. Allemaal niks mis mee. Ook hebben we de meeuwen gevoerd met csackers. Die gekke beesten wilden zelfs uit je hand eten. 's Avonds zouden we met z'n allen uit eten gaan in een Mexicaans restaurant waar het 'Chilidag' was. Maar al wie er op kwan dagen geen Naccy en ook geen vriend van haar. Ik was even naar huis gelopen omdat ik vergeten was om mijn SD-kaart in de kamera te plaatsen en op te terugweg kwam ik hen beiden tegen. Allebij stoned als een garnaal. Ik heb ze bij de rest van de groep maar geaxcuseerd, want trek in eten hadden die twee voor geen meter meer. Onbeperkt Chili eten dus voor $ 11,00. Als je bord leeg is, krijg je op verzoek direct een nieuwe. Het maximum aantal borden wat in het restaurant verorberd was, was 8 borden. Sandra, onze Zweedse kamergenoot, wist het tot 6 borden te brengen. Oké toen we thuis kwamen moest zij wel snel naar het toilet om er alles even uit te gooien... Later in de bar van 'Beaches' een biertje gedronken ter afsluiting van een onverwachte gezellige middag en avond. Bijtijds naar bed, want morgen is het weer reizen geblazen. ----------------------------- 8 juni.<TOP>   Om 8 uur moesten moesten wij ons melden op ons vertrekpunt. Zowaar een prachtige dag. Voor ons vertrek zag ik de vriend van Nancy een andere Backpakkers inlopen beladen met een grote rugzak. Zeilboot, zeilverhalen etc....!!!??? Ik nu wel zo mijn twijfels. Achter je laten en gewoon de nieuwe dag gaan beleven was mijn devies. Het doel van deze dag was 'Magnetic Iland'. Een bustocht van een uurtje of vier naar Townville, dan op eem kleine ferrie naar het eiland. Een plaatselijke bus heeft ons naar de lokale Backpackers gebracht die schitterend gelegen direct aan het water lag. De accomodatie zag er verzorgd en gezellig uit. Jammer dat de bedden wat piepten. Het zou dus wel een onrustig nachtje kunnen worden. Met een paar Schotten scootertjes gehuurd om het eiland te verkennen en een paar wandelingetjes te maken. Door naar de andere kant van het eiland om daar te gaan zwemmen in de oceaan. Heerlijk verfrissend. Na een biertje in een local pup en 'fish & chips' en een aantal foto's van de zonsondergang, terug naar de Backpakkers. Onderweg twee maal problemen gehad met één van de scooters. Contactproblemen met de accu. Gelukkig had Pete een schroevedraaier bij zich (jammergenoeg geen kruiskop) waarmee ik met veel moeite het kreng steeds weer aan de gang hebben gekregen. De andere Schot heet Buzz. We waren zo laat terug dat de verhuurder van de scooters naar ons op zoek was gegaan. Ik heb vriendelijk flink zitten sputteren op het slechte onderhoud van zijn machines. We hebben er geen gebruik van kunnen maken, maar anders hadden we een halve dag extra kunnen rondtuffen. Het bleek overigens dat onze scooter was uitgerust met een kickstarter, maar ja, daar had die eikel ons niks over verteld... 's Avonds is het altijd gezellig in een Backpakkers. Er wordt gedronken, een kaartje gelegd ter bespoediging van de alcohol inname en zowaar werden er deze avond leuke spelletjes gespeeld, met echte leuke prijzen. Van de kaart- en andere spelletjes heb ik mij terzijde gehouden. Gewoon een taalprobleem. Bovendien staat de muziek denderend hard. Dus als ik het al niet kon zeggen, dan kon ik het zowiezo nooit horen. Een van de hoogtepunten is vaak het zogenaamde tafeldansen. Dit was de eerste keer dat ik het meemaakte omdat ik meestal dan allang naar bed ben. Vanavond begonnen ze er vroeg mee en natuurlijk van Gerardje toe de lul. Een paar meiden hadden mij uitgepikt als eerste man die op de tafel moest dansen. Grote hilariteit dat die 'ouwe' gewoon meedeed. Ik kon me moeilijk laten kennen, toch? Het was wel makkelijk voor me want iedereen wist nu meteen dat ik Jerry was. De rest van de avond werd ik dan ook ook door vele, voor mij totaal onbekenden, aangeroepen met 'hé Jerrie' en dan een 'High five' of een 'knokkel stopje'. Om twaalf uur gaan slapen en inderdaad een onrustige nacht. Bij de buren was een feestje aan de gang en in ons hok werd in- en uitgelopen. En ook dat houdt je wakker. Morgen in de bus dan maar wat slaap inhalen. ----------------------------- 9 juni.<TOP>   Vandaag met Pete & Buzz door naar Cairns. Eerst weer met de lokale bus, dan weer de veerboot en vervolgens onze eigen bus in. Deze keer een echte bus dus..., groot en ruim! Flink moeten doorpoken om in Cairns te komen. Het weer, wat aanvankelijk moei was, betrok via half bewolkt naar geheel bewolkt. Om half zeven kwamen uiteindelijk aan. Spullen op bed gegooit en eerst een biertje gaan kopem. Het is een prachtige BackPakkers, maar jammer genoeg moeten we morgen een andere lokatie zoeken. Reserveringen voor het week-end of iets dergelijks. Morgen moeten we dus wat anders zoeken.   fotoserie   04 t/m 06 juni 4 juni.<TOP>   Vanmorgen eens lekker rustig aan gedaan. Om een uur of half negen m'n bed uitgekomen en direct met het laatste fotowerk begonnen. Dat viel eigenlijk flink tegen die hoeveelheid. Even voor elf gauw naar de administratie om mijn verblijf te verlengen. Gelijk bij de buren een dagtocht op een boot geboekt voor morgen. Naar de Whitsunday Ilands (omdat het (silicone)zand er zo intens wit is. Ook snorkelen (Great Barrier Reef) en wat wandelen in de natuur, BBQ op het strand en weet ik veel wat nog meer. Even ontbeten/geluncht en toen naar buiten. Ik moet eerlijk zeggen 'gelukkig een beetje bewolkt' want het zou anders bloed en bloed heet geweest zijn. Een lange wandeling langs het strand en kust gemaakt. Verder alle winkeltjes in Airlie Beach bekeken. Er is een prachtig stukje zandstrand en tussen het strand en 'Mainstreet' een park met openbare (bewaakte) zwemgelegenheid, zand- en grasstrand. De zee is mooi helder water en de zwempoel helemaal. Ik heb 's avonds een standaard Fish & Chips gegeten in het dorp. Een stuk vis (iets als kabeljauw) met friet. Ik kreeg het in papier gewikkeld mee. Direct opengemaakt voordat de frites zacht werd... Redelijk smakeloos door gebrek aan zout. Onderweg naar huis liep ik in 'Mainstreet' wat winkels te bekijken. In een souvenirwinkel zag ik ineens wat op een rieten hoedje bewegen. Eerst dacht ik dat het een grote kakkerlak was. Al grinnikend heb ik wat foto's gemaakt. Later kwam ik er achter dat het om een grote krekel of een sprinkhaan ging. Op de kamer nog een tijdje tv zitten kijken, maar bijtijds naar bed gegaan omdat morgen een drukke dag roept. Een dagje op en nabij het water: Whitsunday Ilands. ----------------------------- 5 juni.<TOP>   Voordat ik om half negen wordt opgehaald heb ik voor alle zekerheid toch mijn computer laten opsluiten. Dat is niet voor de meisjes die blijven, maar voor de jongens of meisjes die maar één nacht blijven. Zij hebben de sleutel van de kamer en kunnen overal bij. De blijvers hebben bijna allemaal eigen computers, dus daar dreigt weinig gevaar. Maar ja die eennachtsvliegjes dus... Ik werd samen met een Duitse jongen bij 'BackPacker-Beaches' opgehaald en naar de boot gebracht. Een rit van minder dan 5 minuten naar de haven. Gisteren had ik de haven via een binnendoor wandelpad bij toeval al ontdekt. Airlie Beach heeft een behoorlijke haven. Alan en Trace zijn van plan om met hun schip hier in augustus naar toe te varen. Zo'n 1500 km varen. (ca. 150 uur dus... heen en natuurlijk weer terug...). Het was een zwaarbewolkte lucht waar geen straaltje zon in te bekennen was. Gewoon domme pech... Ik had bij het boeken de keus uit een 'Raft'-boot (zo'n rubberboot met een vaste harde bodem) of een snelle, maar gewone boot. Omwille van het klappen op de golven en mijn rug heb ik voor de vaste snelle boot gekozen. Het inschepen op onze toerboot was een fluitje van een cent. De kapitein was een snelle prater, die ons wegwijs maakte met de veiligheidsmaatregelen, zwemvesten en nog wat van die ongein. Later zouden we nog een briefing krijgen i.v.m. het snorkelen. Even voor negen werden de motoren gestart. Dat beloofde wat zeg. Een diep gegrom kwam onder uit de machinekamer omhoog borrelen. En dat was nog maar stationair draaien om de haven uit te komen. Ik ging eigenlijk al snel naar het bovendek waar ook de stuurman zijn domein had. Al pratend zette hij de boot in een wat hogere versnelling (lees aantal toeren van de moter) en even later zette hij weer aan tandje bij. Tegen de tijd dat hij op kruissnelheid wat brulde de moteren dat het een lust was en joeg de boot (monohull) met een snelheid van ruim 25 knopen over het water (ca. 40 km/uur)!!! En dat voor een boot waar zo'n 50 passagiers op kunnen is dat bloed snel. Grote schuimbanen achter het schip bewezen dat. Op weg dus naar onze eerste stop. Ongeveer vijf kwartier varen. Op de plaats van onze eerste stop zouden we een wandeling op 'Whitsunday Iland' maken. Dat hebben we geweten. Het was maar een korte wandeling, maar het begon vreselijk te regenen. Ik had gelukkig mijn ANWB-bodywarmer aan die redelijk waterdicht bleek te zijn. De meeste waren minder fortuinlijk. Als verzopen katten kwamen we weer bij de boot. Alle natte kleren werden voor zover mogelijk zoveel mogelijk ergens te drogen gehangen. terwijl ons scheurijzer ons naar de tweede stop bracht. Het was wel grappig dat niemand eigenlijk een probleem had met al die nattigheid. Het was gewoon niet anders. Voor de tweede stop, waar we ook min of meer op het strand zouden BBQ'n moesten we het hele eiland omvaren. Dat duurde ook weer zo'n uurtje. En daar kwamen we, ondanks het slechte weer, in een totaal nieuwe wereld. Schitterende witte stranden van bijna 100% silicon. Net natte poedersuiker, maar dan anders... In afwachting van het klaarmaken van de BBQ weer een prachtige wandeling gemaakt over het eiland. Gelukkig was het hoegenaamd droog. Af en toe een beetje motregen (drizzel). Ik was wat achterop geraakt omdat ik ook wat detailfoto's wilde maken en was hier eigenlijk best blij mee. Helemaal alleen in een nat 'regenwoud'. Gewoon prachtig. Volop genieten dus. Een lekkere BBQ met vlees en fruit. Wel lachen; de bemanning moest wachten tot ik mijn eten had opgeschept, voordat zij de rest mochten verdelen. Maar ik zag een schip in de baai liggen, model '1700' ongeveer. En daar wilde ik eerst een paar foto's van maken voordat ik mij ging melden. Hij zou zo maar weg kunnen varen en dan had je niks. Later bleek het om een kopie van het schip te gaan waarmee Captain Cook Australië had ontdekt. De 'Endever' of iets dergelijks. En die ontdekking wordt overal in herbeleefd. Een uniek moment om dat schip, wat met een tocht rond Australië bleek bezig te zijn, net in deze wateren aan te treffen. Ik was maar wat blij met mijn foto's. Terwijl wij ons nog een uurtje op het eiland aan het verpozen waren, vertrok de Endever, maar onze stuurman verzekerde ons dat hij er voor zou zorgen dat wij wat meer foto's van dat schip zouden kunnen maken. Toen wij op schema vertrokken hadden zich weer zware wolken boven zee samengepakt en de wind was wat opgestoken. Weer op weg naar ons volgende stekkie waar we zouden gaan snorkelen, bleek dat de Endever bijna achter de horizon was verdwenen. Maar onze stuurman, voor geen kleintje vervaard, drukte het gas flink op de plank. Binnen een half uur stoven wij de Endever voorbij en hadden wij er weer een aantal exclusieve foto's bij. Even later gingen wij in een rustige baai voor anker en werd de dinky (rubberbootje) weer te water gelaten. Voordat wij ons allemaal omgekleed hadden kregen wij een briefing hoe te snorkelen. Gelukkig hadden ze vaseline aan boord om mijn snor 'waterproof' te maken. Voor de duikbril wel te verstaan. Even later werden wij te water gelaten in een bijna onbeschrijfelijke wereld van kleuren en vormen. Ondanks het slechte weer, waardoor de kleuren niet allemaal geheel tot hun recht kwamen, was het in één woord schitterend. Noem een willekeurige kleur en je zag wel een vis die die kleur op zijn vel had. Honderden vissen van klein tot groot zwommen om je heen. En als ik groot zeg, dan praat je over van zo'n meter en groter. Als je langzaam en met je handen op je rug zwom, zwommen die vissen vlak voor je duikbril langs. Ik weet dat vele soorten koraal zijn, maar heb nooit geweten dat er zoveel soorten. En in kleurvariëteiten die ongekend zijn. Wit, geel, groen, bruin rood, zelfs blauw koraal en in tientallen uiteenlopende vormen. Aangevuld met allerlei grassoorten en zwamachtige, te veel om op te noemen. Tot mijn stomme verbazing heb ik het bijna een half uur in het water weten uit te houden. Het water was even boven de 20 graden. Geen dooie vingers en blauwe lippen die ik eigenlijk van mijzelf gewend ben. Vele mededuikers zaten al bibberend in de boot voordat ik mij meldde. Ik heb toen gauw een T-shirt aangeschoten en ben in de dinky gebleven. Op advies van de kapitein wat foto's vanuit de boot gemaakt. En met "Gerard's trukendoos (zonder Photoshoppen" zijn die nog best aardig geworden. De kapitein vertelde dat er sinds een dag of vier ook een zeekoe in de buurt rond zou zwemmen. Een unieke gebeurtenis, omdat de zoutwater zeekoe zeer zeldzaam is. En verdomd even later dook dat beest op. Een zoogdier van meer dan een ton, kwam sierlijk in de buurt. Moeilijk in te schatten wanneer en waar hij weer boven water zou komen, maar we hadden even later weer geluk. Op een meter of vijf en twintig van de boot kwam hij een paar keer boven. Moeilijk te fotograferen en weer was het geluk met mij. Een paar glimpen als bewijs... In zwaar weer terug gedenderd naar Airlie Beach, waar we om een uur of vijf konden afmeren. Wat een dag zeg... Toppie gewoon! En de zon? Niet eens echt gemist. Een beetje meer zou leuker geweest zijn. Wellicht wanneer ik in Cairns ben ga ik nog een keer snorkelen... Terug op het honk ben ik eigenlijk direct met de verwerking van de foto's begonnen. Buiten regende het toch weer! Ik had niet veel trek in eten en ben maar op de kamer gebleven. 's Avonds met twee meiden (waarvan er één nieuw was: van de Filippijnen) en een oude gabber gezellig een kaartje op de kamer gelegd. Te midden van een ongelooflijke puinhoop hebben we van buiten een paar stoelen en een aftands tafeltje naar binnen gehaald. Twee varianten van 'Shit Head' gespeeld. Een kroegen-kaartspel, maar bij ons ging het natuurlijk alleen om de lol. En dat hebben we best gehad zo. ----------------------------- 6 juni.<TOP>   Vannacht heeft het de hele tijd geregend. Pas tegen de morgen werd het droog en wat later zelfs even zonnig. Jammer genoeg was dit van korte duur. Gezellig in het zonnetje met de Fippijnse een kop thee buiten gedronken. Zij bleek een echt 'zoom-zoom vrouwtje'. Wil van alles weten over de diversiteit aan godsdiensten in Nederland. Hoe ik over astrologie, het heelal en wat dies meer zei dacht. Rather heavy voor de vroege ochtend. Na een uurtje hield ik het maar voor gezien en ben weer even achter de computer gekropen. Wat een zootje kunnen die meiden zeg. Er liggen al een paar dagen tientallen dollars aan kleingeld op de grond. Een van de meiden moet die naar de bank brengen om in te wisselen voor papier geld. De kleine waarden van het muntgeld zijn hier heel groot en zwaar. Ik heb er zelf ook een probleem mee. Ik was van plan om wat rond te gaan touren op een scooter, maar gezien de weersomstandigheden heb ik daar maar van afgezien. En naar later bleek een goede beslissing, want ik heb toen een wandeling gemaakt van een paar uurnaar de andere kant van Airlie Beach. Op zich niet erg bijzonder maar ja, dat moet je ook gezien hebben. Wel wat foto's gemaakt vandaag. Toen wat huishoudelijkheden gedaan zoals een wasje draaien en drogen... (muntgeld via de vloer gewisseld!) en de reisgeboekt om woensdag via Townville / Magnetoc Iland (= overnachting) naar Cairns te reizen. Twee dagen onderweg dus.   fotoserie   1 juni t/m 3 juni 1 juni.<TOP>   Gisteren waren we in het donker in Rainbow Beach aangekomen, Geen gelegenheid gehad buiten een foto te maken. Vanmorgen dus gauw voor het vertrek een fotootje gemaakt van 'de backpakkers'-entree. Er was dan ook niet veel te fotograferen. Een gat dus. Om half acht vertrokken om via Hervey Bay, Childers en Bundaberg naar 'De city of 1770' kortweg 1770 gereden. We handen een andere chauffeur (Sander). Een wat oudere man, die regelmatig de longen uit z'n lijf moest hoesten. Verkouden zij hij, maar bedoelde een kettingroker. Op de bus wordt niet gerookt, dus verder geen probleem. De tocht op zich verliep redelijk vlot en we waren in de middag om een uur of half twee in 1770. Ik heb nu ingeschreven als een 'echte backpakker'. Goedkoop overnachten ($25,-) en onder de mensen, met 6 jongens op ййn kamer. Hag eigenlijk direct een aardig contact met een Canadees: Colin. 's Middags wilde ik een wandeling langs het strand maken, maar kon van ze lang zal ze leven het strand niet vinden. Colin kwam mij achterop lopen, maar wist het ook niet precies. Samen hebben we het uiteindelijk gevonden en een gezellige wandeling van een uur gemaakt. Na terugkomst hebben we ons wat opgefrist en samen een biertje gedronken. Om een uur of half zeven een gratis BBQ van het huis gekregen. Later wat tv. gekeken. Een hilarisch Brits programma. Veel gelachen dus. Om een uur of tien naar bed gegaan. Sander (de chauffeur) had mij gevraagd de boys van onze bus (Schotten) tijdig te wekken omdat zij het flink op een zuipen hadden gezet. Dat was maar goed ook, want ik moest ze letterlijk hun bed uit slepen. ----------------------------- 2 juni.<TOP>   Om 7 uur vertrokken we. Ik dacht dat we in ййn keer naar Airlie Beach zouden doorrijden, maar ik had niet goed gekeken. Sander wees mij er op dat ik ook geboekt was voor Kroombit. What the hell is Kroombit. Dat bleek een 'Cattle Station' geheel in de 'Outback' te zijn. Een plek direct uit het Wilde Westen. Erg smerig en stoffig, maar geheel op sfeer. Ik vond het erg leuk, maar dan moet je niet bang zijn smerig te worden. Wassen, Douchen en je verder verzorgen. Vergeet het maar... Moet kunnen… Natuurlijk wel een Australische cowboyhoed op je kop en een rode zakdoek onder je kin. Net echt! Eerst een gratis lunch genoten (steak) en vervolgens aan de slag. Ik kon voor de middag kiezen tussen paardrijden of quad-rijden. Ik durfde de quads niet aan i.v.m. het ruige terrein dus heb voor paardrijden gekozen. Nog nooit van mijn leven gedaan, maar heb er echt van genoten. Ook met elkaar een kudden schapen opgedreven. Echt erg leuk. De begeleider was heel verbaasd dat ik op mijn leeftijd op een paard klom en het naar zijn zeggen het er buitengewoon goed had afgebracht. Hij had echter alles goed uitgelegd: hoe je je knol alle richtingen op kan laten gaan. Hoe je houding moet zijn wanneer je een heuvel oprijdt en hoe die moet zijn als je heuvel afrijdt. Wat je moet doen wanneer het paard onverwacht gaat plassen en nog veel meer. Een kwestie van goed kijken en nadoen dus. Daarna lasso-werpen, kleiduif schieten, en geiten vangen. Dat laatste deed je in groepen van drie. Eйn vangt met de lasso een geit, de tweede man moest het beest tusssen de benen klemmen en de derde man moest het beest z.g. 'brandmerken'. Ik had het kreng in ййn keer te pakken en m'n maten deden de rest. De hele middag liep er ook een cameraploeg rond die een uitgebreide reportage aan het maken waren voor een of andere nieuwszender. Gerardje komt dus ook ergens op de Australische televisie, Cool. 's Avonds een 'Outback'-diner gehad. Beans, carrots, Goatmeat. Simpel maar erg lekker. Zelfs geitenhart gegeten. De jeugd zette het weer flink op een zuipen. Hierna was het tijd om de zweep te laten knallen (wat mij niet lukte, lees te langzaam) en de iron bull waar ik maar niet aan mee heb gedaan. Drankspelletjes waren de volgende ronde. Spelletjes die het inname-tempo aardig opvoerde. Na een paar pilsjes ben ik tijdig naar bed gegaan. Op afstand kon ik het bezopen zootje nog aardig horen. ----------------------------- 3 juni.<TOP>   Sander had beloofd dat het een lange dag zou worden zonder veel stops. Jakkeren dus; zo'n 700 km. Dit had ook te maken dat we van Kroombit eerst weer terug moesten naar Rockhampton (3,5 uur) voordat we weer noordwaarts konden rijden richting Ailie Beach. Over de tocht zelf valt niet veel te vertellen. Wel prachtige landschapswisselingen. Gek hoor dat je in de tropen rijdt. De vegetatie is niet veel anders dan in Brisbane, nou ja er komen nu cactussen bij... en dat is het dan zo'n beetje. De temperatuur is nu wel gestegen. Dat voel je als je buiten de bus bent, Hoeveel graden dat weet ik niet. Na zonsondergang kwamen we in Airlie Beach aan. Het na het inchecken, kon ik mijn kamer niet vinden. Ik zag overal meiden lopen, maar jongens nergens. Dat klopte dus. De kamers zijn hier gemengd. Meiden en jongens in één kamer. Ik slaap met vijf meiden één jongen op een kamer. Ik ben de tweede dus. Het eerste wat ik gedaan heb is mijn bagage op bed gegooid en een lekkere frisse douche gepakt. Dat had ik de laatste dagen moeten ontberen... Daarna naar de bar voor een lekker koud biertje. Sander de chauffeur trakteerde (z'n baas dus) op een gratis pilsje van de reisorganisatie. Dat was tijdens het eten, dus het was eigenlijk bier + bier = meer bier...!!! Dit is een flink grote 'BackPacker' en dat betekend veel drank en veel plezier. Ik stel mij wat bescheidener op. Echt wel!!! Om een uur of negen 'Naar de meiden gegaan...', de slaapzaal dus. Ik wilde aan mijn foto's gaan werken. Al met al moet er toch weer het nodige voorbereid worden. De dames zaten op een computer naar een speelfilm te kijken, terwijl ik rustig zat te computeren.   fotoserie   29 t/m 31 mei 29 Mei.<TOP>   Vanmorgen was ik vroeg wakker: 04:00 uur. Zal wel met het gemuts rond Marian komen. Ben met het fotowerk van de laatste dagen aan de slag gegaan. Bij elkaar waren het heel veel foto's te verwerken. Netto moest ik zo'n 360 foto's klaar maken voor het internet. Vanmiddag zouden we met een groot deel van de 'tennisclub' een wandelingetje langs het strand gaan maken. Een keiharde wind en donkere wolken hebben hier echter een stokje voor gestoken. Des & Marian waren op de fiets gegaan, Trace heeft mij met wat flessen wijn met de auto opgepikt waarna we Carmel ook even opgehaald hebben. We zijn toen in de Marina (haven) in een soort shoppingcentre voor welgestelden, wat gaan drinken. In de loop van de middag naar een Fish & Chips gegaan. Op campeerplaatsen aan de haven hebben we een tafel gezocht met een dak er boven, De tafel gedekt en aangevuld met meegebrachte wijn. En daarna heel gezellig gegrilleerde vis met chips zitten eten. De meegebrachte wijn smaakte daar prima bij. Het werd van lieverlee veel te koud. Besloten werd om bij Carmel nog een kopje koffie te drinken. Bij terugkomst heb ik mijn wasje binnengehaald ivm. de regendreiging. Ik deed dat natuurlijk weer niet precies zoals Marian dat zelf gewend was, dus die ontplofte weer eens, want het is háár huis en... De manier zoals zij praat en op alles reageert, maakt de situatie compleet onhoudbaar. Eerst zou Marian maandag wel in naar ouders gaan. Haar vader gaat niet zo best. Toen had ze bedacht, dat ze mij maandag naar Brisbane moest brengen. Ik kan mijn reis pas maandag boeken. Ik moet wat aanvullende spulletjes voor de reis kopen en krijg mijn reisbescheiden en informatie pas nadat de betaling door de travelagent is bevestigd. Een logische zaak. Maar Marian denkt hier kennelijk anders over. Als alles gaat zoals ik verwacht, kan ik op z'n vroegst dinsdag op tour. ----------------------------- 30 Mei. <TOP>   Onder 'Have a good day' vertrok Marian naar haar ouders. Een paar minuten later was ze weer terug en stelde mij een ultimatum dat ik uiterlijk dinsdag vertrokken moest. zijn. Ik heb haar te vertaan gegeven dat wanneer ik vandaag de deur uit zou gaan dat definitief was. Ik zou van dat moment heus mijn eigen weg wel weten te vinden. Onder '..... to/in hell' vertrok ze voor de tweede keer. heb direct de telefoon gepakt en mijn tour geboekt met een vertrekdatum op 31 mei. Ik had vandaag zelfs ook kunnen vertrekken, maar had geen dongel om op het net te gaan. Alan gebeld omdat ik al wist dat hij bereid was om mij op het internet te zetten en van daar uit alle benodigde paieren die mij per email zouden zijn toegezonden uit te printen. Nadat ik m'n spullen gepakt had, Elan opnieuw gebeld, die mij direct kwam ophalen. Gezellig een kopje kofie gedronken en daarna aan de slag: Reisbescheiden printen, Sudokusite uploaden en al de foto's van de afgelopen dagen uploaden, zodat ik morgen met een schone lei kan beginnen. 's Middags met Trace wat spulletjes gekocht die ik nodig zal hebben op de tour. Bijvoorbeeld een slaapzak, een beetje normaal mesje (brood smeren etc.) en een paar handdoeken. Verder nog wat gezellig lopen winkelen en rondkijken. Ik wilde hun uitnodigen voor een afscheidsdinetje, maar daar wilde zij niet van horen. Zij hadden al voor ons gereserveerd in een poepchique Grieks restaurant aan een van de duurste havens uit deze omgeving. Omdat zij zich zo rot voelde wat mij de afgelopen weken was overkomen. Het zijn echte schatten!!! Hun adres/telefoon staat ook op de sos-site: grdro.nl/$ in geval ik onbereikbaar blijf of je meer inlichtingen wil. Een héérlijk diner in een schitterende omgeving. Fantastisch en heel knus was het! Ik heb zelfs een paar foto's kunnen maken van de omgeving waar hun dochter een paar jaar geleden is getrouwd. 's Avonds nog alle muziek die ik op mijn computer had naar Alan's netwerk gekopieers. Hij doet daar leuke foto/muziek presentaties mee voor op de boot en thuis. later wat tv gekeken (een spannende crimi) en toen naar bed. Morgen brengt Alan mij met de auto naar Brisbane waar ik om een uur of elf op de bus stap. Het grote onbekende in. Hoe ons contact dan verloopt, dat is niet te overzien. In het uiterste geval zal ik sms'n (wanneer ik bereik heb). Dit betekent dat je geen telefoonverbinding hebt op sommige plaatsen. Dat wordt wat in 'The OutBack' ----------------------------- 31 Mei. <TOP>   Een enerverende dag mag ik wel zeggen. Vanmorgen vroeg opgestaan om op tijd naar Brisbane te vertrekken. Ik heb gevraagd of Alan het goed vond dat ik wat foto's op het internet mocht plaatsen van hun huis, interieur, en wat sfeerplaatjes buiten, omdat ik dat gewoon leuk vond. Was geen probleem! Alan vroeg me even om mijn reispapieren. Hij wilde het juiste adres/plaats voor het opstappen weten. Bij het doorbladeren van de papieren stuitte hij op een 'verborgen regeltje' in de 20 pagina's die wij als reispapieren beschouwden. In de reisbeschrijving die op het net stond (ook tich pagina's dus) vond hij een regeltje dat de tocht naar het noorden t/m Cairns gaat = 1700 km. Vandaar moet je op eigen gelegenheid naar Alice Springs gaan om daar de route dan weer op te pakken = ook zo'n 2000 km. Het simpelste gaat dit per vliegtuig, maar met de trein zal mogelijk ook wel kunnen, maar dat komt wel bovenop je reiskosten. Bovendien moet je van Alice Springs t/m Sydney nog eens 545 dollar betalen voor overnachtingen en eten. Wat het allemaal precies gaat kosten is een beetje moeilijk van te voren te begroten. Als ik de reistijden goed probeer te interpreteren, dan duurt de reis voorlopig: 4 dagen/nachten om van Brisbane t/m Airly Beach te komen. 4 dagen/nachten om in Airly Beach te blijven 2 dagen/nachten om in Cairns te komen 4 dagen/nachten om in Cairns te blijven ?? dagen/nachten om naar Alice Springs te komen/vliegen 2 dag/nacht Alice Springs 5 dagen/nachten om in Adeleine te komen 2 dagen/nachten om in Melbourne te komen 2 dagen/nachten om in Sydney te komen 1 dag/nacht voor een dagtocht naar de Blue Mountains 2 dagen/nachten om weer in Brisbane te komen Ik moet uiterlijk 16 juni uit Alice Springs vertrekken… ------------------------------------------------------------------------------------ Alan heeft me naar het opstappunt in Brisbane gebracht, waar ik rond de klok van elf ben opgestapt. Het was een matig comfortabele 16 persoons bus, met een aanhangertje voor de bagage. Niks mis mee eigenlijk. Wat erg weinig beenruimte. De airco werkte goed en de ramen waren voorzien van donker glas. Van buiten kon je de mensen die in de bus zaten niet zien zitten. De tocht naar Rainbow Beach was op zich heel aardig. Het was een traject wat ik vorige week met Alan, Trace en Marian heb gedaan, maar daar merk je niet veel van. Via een paar uitzichtplaatsen zijn we uiteindelijk in Rainbow Beach gekomen om te overnachten. De chauffeur had telefonisch iets voor mij geregeld zij hij, maar dat bleek niet echt het geval geweest te zijn. Ik heb wel een eigen slaapzaal, met douche geheel voor me zelf gekregen, maar moet daar wel redelijk voor bloeden. ($ 61,00). Als dat alle nachten zo gaat, gaat alles aardig in de papieren lopen. Je moet ook nog eten en hier en daar een dagtochtje plannen. Ik zie het allemaal wel… De chauffeur die we vandaag hadden was een geboren clown. Zelfs gekleed ook. Hij gaf veel uitleg over de bezienswaardigheden waar we vandaag langs kwamen. Zijn uitleg over de 'Glass House Mountains' was meer dan vermakelijk. De Aboriginal achtergronden werden uitgebreid uit de doeken gedaan, met de attributen die Aboriginals gebruiken: #@!, didjeridoo en een bepaalde zachte steensoort waarmee de Aboriginals zich beschilderden en wellicht vandaag de dag ook nog gebruiken. Hij deed voor zoals het echt werd gebruikt… De rest van de tocht liep hij mooi voor paal met z'n beschildering. Hij was zelfs in staat (na enige mislukte pogingen) een fatsoenlijk geluid uit de didjeridoo te produceren. Echt leuk dus. Als hij in de bus uitleg gaf, dan kon ik via de raamweerspiegeling zien dat hij uitgebreid zat te gebaren, bekken te trekken en op z'n driverstoel te wippen. Geen probleem, want hij reed als de beste. Morgen een andere chauffeur en wellicht een andere bus. Dat heeft met het aanbod van passagiers te maken. Telefonisch moet je je aanmelden tot waar je de volgende dag wil reizen. Ik heb mijn tocht t/m Airly Beach in één keer kunnen doorgeven. Wanneer ik weer verder wil reizen om naar Cairns te gaan, moet ik opnieuw bellen. Ook dus wanneer ik in Alice Springs weer op de tour wil komen… Vanavond even een wandeling gemaakt en gelijk een paar boodschapjes gedaan. Ik had geen trek vanavond, dus heb wat left-overs gegeten met een banaan. Méér dan genoeg voor vandaag. Morgen bij tijds weer op, om om half acht weer te vertrekken.   fotoserie   28 mei 28 Mei.<TOP>   Eerst was ik om half zeven wakker en to mijn stomme verbazing trof ik Alan op het balkon aan. Hij zat rustig zijn sigaretje te roken en met een mijmerende blik over de zee te turen. Ik heb hem niet gestoord en ben mijn bed weer ingedoken. Een uurtje later was ik weer wakker en even met Alan (die ook weer wakker bleek te zijn en weer een sigaretje zat te roken) wat over de zee zitten te turen en gezellig zitten babbelen. Om een uur of acht gedoucht en m'n spulletjes gepakt om rond 9 uur in de badplaats Noosa wat te gaan eten. Na een ontbijt zonder poespas (en zonder mij, want ik had alleen zin in een kop koffie) en een wandelingetje langs het strand, op pad gegaan voor weer een avontuurrijke dag... Alan is namelijk niet direct teruggereden, maar is een 'Route Touristique' gaan rijden. Een prachtige route in het heuvelachtige achterland ('Hinterland') van de oostkust. En zo kwamen we in Volendam. Sorry in Montville aan. Een super toeristisch dorpje boven op een heuvel. Prachtige vergezichten, een hele kleine fancy-fair, wat winkelen en een kop hot-chocolate hebben ons een uurtje bezig gehouden. Daarna doorgereden naar Malany (hier hebben Marian & Peter een aantal jaren tot zijn overlijden gewoond). Marian is even bij het huis wezen kijken en kwam flink aangeslagen weer terug bij de auto. Alan, Trace en ik zijn maar in de auto gebleven. Allemaal veel te gevoelig, dus hebben we er ook niets van gezien. Doorgereden naar een nabijgelegen natuurparkje aan een stuwmeertje 'Lake Baroon'. Hier kon Marian even tot zichzelf komen. Marian wist na enig zoeken nog een ander natuurparkje te vinden waar we van prachtige vergezichten hebben kunnen genieten. Toen weer teruggereden naar Malony om even een Austrian-Pie te eten om vervolgens op 'huus op aan' te gaan. We hadden uiteindelijk toch nog een tocht van ruim twee uur rijden voor de boeg. Alles met elkaar (inclusief de 4WD-tocht op Fraser Iland) hadden de afgelopen drie dagen een kleine 1000 km rond gereden. Het was al hartstikke donker voor we bij Marian der flat zijn aangekomen en waar we nog even gezamenlijk wat hebben gedronken. Toen we weer alleen waren ben ik maar direct met alle foto's aan de slag gegaan, omdat ik de komende dagen weinig tijd zal hebben ivm. de op hande zijnde 'Hop on, Hop off'-tour door Australië.   fotoserie   27 mei 27 Mei.<TOP> De tocht naar 'Fraser Iland' stond al gepland. Spanneeeeeeend... Natuurlijk heb je daar het nodige over gehoord: Het grootste zandeiland ter wereld (125 km lang x iets van 15 km max. breedte). Een grote diversiteit aan natuuromstandigheden (op een zandeiland)... en prachtige zoetwater meren en beken. Ik bedoel maar... Om 05:15 uur moesten we opgestaan om op 6:00 uur klaar te staan om opgehaald te worden door een 4WD (FourWeelDrive) bus. Eerst wat zonsopgangplaatjes en daar daarna op weg naar andere medepassagiers. En daar gingen we dan... Wat ik totaal niet begrepen ha d is, dat we eerst naar het noordelijkste puntje van een landtong moesten rijden, om vervolgens een pondje te pakken om naar Fraswer Iland te komen. Een ervaring apart dus. 325 km reiden in een gebied waar weinig mensen komen en waar het in een aantal gevallen bloedlink is om te vertoeven. Om in de kop van die Landtong te komen, hebben we een schitterende tocht over het strand gemaakt. En dan snap je direct waarom de '4WD' noodzakelijk is. Zoetwater kreken die in de 'Pacific' uitkomen blijken een redelijk zachte ondergrond te geven. Een bus-stop maakte dat al snel duidelijk. Het leek wel een beetje op drijfzand,,, We kwamen op een gegeven moment in een gebied waar het zand een veelvoud aan kleuren heeft weten aan te nemen. IJzer, zink en andere metalen hebben er dmv. oxidatie voor gezorgd, dat er een grote variëteit aan kleuren in het zand zijn ontstaan. Omdat we 'op het tij' over het strand moesten rijden, waren de stoptijden gelimiteerd. Wat later werd ons duidelijk gemaakt het waarom...! Je mag alleen het strand op in de landtong en Fraser Iland met een '4WD' (four-weer-drive). Ter plaatse ook te huren. Dat je daarmee als een onervaren 4WD-rijder compleet mee de mist in gaan laat zich raden. Hoog- en laagwatertijden zijn daarin beslissend. We kwamen een auto tegen op het strand die pas een maand of drie geleden moest worden achtergelaten... Van de andere beelden heb ik een kopie weten te maken in een vitrine... Heel grappig via een pondje die zo aan het stand kan landen naar 'Fraser Iland' gevaren. Via een (niet al te lang) stukje zandstrand het binnenland ingereden, waar we bij de enige echte 'village' een paar in het wild levende 'Dingo's' zijn tegengekomen. Deze beesten zien er weliswaar mooi en leuk uit maar zijn (in groepsverband) levensgevaarlijk. Ze kunnen de woonomgeving dan ook niet bereiken, omdat deze met wildrekken zijn afgesloten. Bovendien lopen hier elektrische draden overheen, die er voor zorgdragen dat de afsluiting weliswaar open is, maar ook veilig... Hierna doorgereden naar 'Lake McKenzie, het grootste zoetwatermeer op dit eiland. Na een uurtje vrij rondwandelen/zwemmen hebben we een perfecte 'Aussie-barbeknoei' mee mogen maken. Leuk, gezellig en sfeervol. Door de wijnen bier kwamen er tongen los en ineens ging iedereen met elkaar communiceren. Er bleken Amerikanen, Polen, Hollanders :-) en Aussies in onze bus te zitten. Omdat er een Pools/Australische tegenover me zat, heb ik gezellig met haar zitten keuvelen. Zij vertelde dat haar zoon vorige week was getrouwd (in Sidney) en dat zij nu met een paar familieleden onder haar leiding wat meer van Australië aan het ontdekken waren. Wat heel grappig is, wanneer Aussies/semi Aussies elkaar ontmoeten, zij veelal direct vragen waar je/zij vandaan komen en heel vrij zijn om daar informatie over uit te wisselen. Iets wat wij in Nederland totaal niet kennen. Ik was het weliswaar al eerder tegen gekomen en had mij daar al over verbaasd. Weer was dit een erg leuke ervaring dus. Hierna wat dieper het eiland ingetrokken. Wat je niet verwacht dat dit zandeiland ook een 'Hinterland' (Achterland) heeft dat een toaal andere uitstraling heeft. Op een laagje van zo'n 50 cm humus, staat er een compleet 'tropisch regenwoud'. Je loopt van het ene in het ander moment zo maar naar binnen. Oké een beetje in een touristisch vaatje gegoten, maar het bestaat er echt. Omdat op het eiland alles draait op getijden, weer op een strak schema moeten vertrekken. Sorry, we hadden pech en moesten op het laatste moment (Ken de driver dus) voor kiezen een alternatieve route te pakken. Het stand werd veel te link... Een binnen-zandweg vol met kuilen en hobbels, waar je echt niet vrolijk van werd en bovendien op redelijk hoge snelheid (anders bestaat er niet). Je maag sprong je af en toe in je keel. Na een half uurtje hebben we gelukkig de pont weer veilig weten te bereiken. Via een 'tea-stop' en een paar leuke plaatjes weer op ons thuisfront teruggekeerd. Moe maar voldaan hebben we in een 'Beach Club', een simpele, maar lekkere hap gegeten. Omdat ik 's middags een 'vishap' had gegeten ging ik nu voor een simpele Australian Steak'. Lekker, voedzaam en niet te duur. Gewoon een goede keuze, Een dag van 's morgens vijf tot 's avonds vijf, daarna eten en nog een klein slokje na; Op tijd naar bed dus, omdat we de volgende morgen uiterlijk voor 10 uur ons appartement zouden moeten verlaten.   fotoserie   26 mei 26 Mei.<TOP> Vandaag met Alan & Trace (de 'bootjes') op stap naar 'Australian Zoo' en 'Fraser Iland' (het grootste zandeiland ter wereld). Vol verwachting klopt mijn hart… Even rustig aan, want de afgelopen weekend opgelopen verkoudheid begint aardig toe te slaan! But still going strong... Om 08:30 uur werden we opgehaald door Alan & Trace. Ik dacht dat er gebeld zou worden wanneer zij voor de deur zouden staan, maar het bleek dat we aan de straat klaar moesten staan. Een Australische gewoonte. Een misverstand mijnerzijds? Oké, de tassen en dozen naar buiten gebracht en daar zijn we dan opgepikt Vandaag was ons reisdoel 'de Australian Zoo', 'Home of the Crokodil Hunter': Steve Irwin. Door een vreselijk ongelijk inmiddels overleden. Wij kennen hem ook van de tv-serie op 'Animal Planet'. Die man die altijd in beeld is met z'n mond open en een krokodil in z'n armen. Dus op weg naar Beerwah aan de Sunshine Coast: zo'n twee uur rijden van Gold Coast, waar we een kwartiertje later dan gepland zijn gearriveerd. Ja, en dan over het park zelf: We waren het met z'n allen eens, dat het goed is om het een keer gezien te hebben, maar de eerste 20 jaar hoef je er niet terug te komen... Dat laatste gold uiteraard voor de 'Aussies', maar ik kan het alleen maar beamen. De aangeboden show's hadden weinig met een show te maken, maar al met al hebben we heus wel een leuke (dure) dag gehad. Een aantal 'Aussie-beessies' hadden wij inmiddels al in het wild gezien en welke we nog niet hadden gezien, zijn we de volgende dag voor een deel notabene ook in het wild tegen gekomen. In totaal hebben we al met al wel een leuke dag gehad hoor, maar voorlopig niet meer dus... Om een uur of vier zijn we vertrokken naar ons 'overnachtingsadres' vlak bij Noosa, een mondaine badplaats niet al te ver van de bestemming van morgen: 'Fraser eiland'. Alan had een uitstekend appartement (direct aan de kust: wat duur voor mijn budget dus...) voor ons allen gehuurd met drie slaapkamers. Maar echt helemaal perfect... 's Avonds hebben wij op mijn kosten met z'n allen heerlijk bij 'de Italiaan' gedineerd. Ik vond dat ik wat terug moest doen naar Alan & Trace die niet alleen dit alles op de rails hadden gezet, maar natuurlijk ook afgelopen week-end die fantastische boottocht hadden gerealiseerd. Ik weet wel dat ik hun niet in alles hoef te bedanken, maar gewoon een goed gebaar... Naderhand zijn we nog een afzakkertje gaan halen in een 'Beach Club'. De meiden gingen het gokgedeelte in en Alan ik dronken ons drankje eerst binnen en zijn achteraf heerlijk naar buiten gegaan. Allemaal niks mis mee dus. Gelukkig was ik wat voorzichtig met de drank. Uiteindelijk bleek ik de enige die in staat was met de (appartement)sleutels via de diverse beveiligingszone's binnen te komen. Grote hilariteit!!!   fotoserie   23 t/m 25 mei 23 Mei. <TOP>  Aanvankelijk leek het een mooie dag de worden, maar al snel sloeg het weer om en werd het zwaarbewolkt. Marian en ik hebben eerst wat zitten computeren waarna we boodschappen zijn gaan doen. Voor de leenfiets van Des heb ik een slot gekocht, zodat ik ook op mij zelf fietstochtjes kan ondernemen. Tevens in het winkelcentrum bij een 'dagtochten kiosk' wat informatiefoldertjes verzameld om komende week een paar dagtochtjes te ondernemen. Daarna even met de auto naar Surfers Paradise gereden om daar wat rond te neuzen. Maar ja, zoals verwacht, begon het net te 'Drizzelen' (motregenen) wat al snel overging in een buitje en even later overging in een plensbui. Na thuiskomst wat foldermateriaal doorgesnuffeld en een dagtochtje uitgezocht om begin volgende week een tourtje in de omgeving te gaan maken. 's Avond een pastaschoteltje gegeten en daarna voor de buis. Een 'Zoek de...'-programma met giga heen en weer flitsende beelden. Ik vond er overigens niet veel aan, dus om een uur of half elf naar bed gegaan. ----------------------------- 24 Mei.<TOP> Vanmorgen was ik vroeg wakker en ben er om een uur of half zeven uitgegaan. Tussen Marian en mij botert het niet best. Om de een of andere reden kunnen we niet, wanneer we met z'n tweeлn zijn, normaal met elkaar om gaan. Simpel gezegt: "We kunnen samen niet goed door één deur". Een verschijnsel wat ik in mijn hele leven nog nooit meegemaakt heb, maar één keer moet dus dus toch de eerste keer zijn. Het zal duidelijk zijn dat dit nogal wat consequenties heeft. Gisteren heb ik aangegeven dat het geen zin heeft om zo samen op tour te gaan. Marian had van de week al geopperd om met het vliegtuig naar het zuiden 'Sidney/Melbourne' te gaan en daar dan een auto te huren om de 'Great Ocean Road' te gaan rijden en vervolgens met het vliegtuig weer naar Brisbane/Gold Coast te gaan. Op deze manier ben je in een dag of 10 weer terug en dat is wel wat anders dan een drie weekse autotocht. En als je van te voren weet dat het toch niet gaat werken, kan ik maar beter de eer aan mijzelf houden en na de tour met Trace & Allen (komend weekend), zo snel mogelijk een eigen reisplan in elkaar zien te te sleutelen en op eigen gelegenheid zelf mijn weg te gaan zoeken. Om alles als vreemdeling in een vreemd land en toch wel met een wat beperkte taalkennis op poten te zetten. Dat zal niet meevallen. Een dag van alternatieve reisopties dus. En dat kostte een zee van tijd. Ik had in Holland al het nodige bij elkaar verzameld, maar op het gebied van alternatieve reisroutes, tja, dat was nieuw dus... Mijn hulpbestand via mijn eigen startpagina ge-upgrade en daarmee aan de slag gegaan. Omdat ik een bepaalde site erg veel tegenkwam heb ik die wat uitgebreider bezocht. Wat ze nu precies aanboden was wel duidelijk, maar binnen welke timetable totaal niet. Verder heb ik natuurlijk geen notie hoe hier een en ander werkt. De stoute schoenen aangetrokken en in de telefoon (van Marian) geklommen. Het was toch een gratis nummer... Een erg vriendelijke desk-truus stond mij te woord en had nog al wat ingewikkelde vragen. Zij vroeg mij daarom een en ander via een email aan haar toe te zenden. En kon zij er makkelijk op reageren. Ik heb haar toen mijn time-table toegezonden met wat aanvullende vragen. Al met al ben ik er wel bijna een dag mee beziggeweest, maar ik had er een goed gevoel bij... en daar gaat het om! 's Avonds naar het tennis van de 'vriendenclub'zitten kijken en over allerlei gezellige dingen zitten praten. Margaret, de zuster van Des (de makelaar) bleek de (aftredende) voorzitster van de regionale 'Lions Club' te zijn. Zij bleek al zo'n dertig jaar bij de Lions te zijn en 12 maanden als voorzitter. Waar je al niet achter komt... 's Avonds naar Бustralia got's talent' gekeken. Net zo maf dus als in Holland en Engeland. Daarna redelijk snel naar bed gegaan omdat een verkoudheid die ik het afgelopen weekend op de boot heb opgelopen, aardig begon op te spelen; hoesten, niezen en flink snotteren... ----------------------------- 25 Mei. <TOP> Antwoord van de reisorganisatie gekregen. (AustralianExplorer.com). Ziet er veelbelovend uit. Rachel (mijn contactpersoon) had wat aanvullende vragen die ik omgaande heb beantwoord. Als het gaat zoals ik hoop dat het kan gaan, krijg ik voor de komende week een zeer gevarieerde reis aangeboden die mij tijdig (eventueel via een vliegtocht) terugbrengt in Brisbane om aansluitend het vliegtuig naar Nederland te pakken. Ik bedoel maar! Vanavond zijn we met de vriendenkring bij (Mini)-Carmel wat eten en vervolgens gezamenlijk naar een lokaal belangrijke wedstrijd uit de 'Australian Football-legue' wezen kijken. Natuurlijk zijn zij voor het team van Gold Coast. Ik dus voor de tegenpartij: New South Wales. Jammer, wij hebben verloren en Gold Coast gewonnen. Een leuke 'harde' partij, waar ik op zich niet veel van begrepen heb, alleen dat ik veel tegengas heb gegeven. Van Alan een leuke kreet geleerd: "I'am a true blue Aussie" en dan brul je keihard: Queenslander"!!! De uitspraak is wat lastig in het begin, Maar op de 'Fraser Iland - terugtocht' moest ik het een paar keer herhalen en nu ben ik een 'leerling-Queenslander'. Maar ja ik was voor de tegenpartij, dus...!!!   fotoserie   20 t/m 22 mei 20 Mei. <TOP>Ik heb vandaag de verlichting bij Marian compleet afgemaakt. Althans alles wat binnen mijn bereik was. De plafondlamp kost technisch zoveel problemen ivm. aan te schaffen materiaal, dat ik daar verder maar vanaf heb gezien. Ik heb de oude plafondverlichting weer teruggeplaatst. en daarmee was mijn verlichtingsavontuur ten einde. Marian was de hele dag druk in de weer want voordat wij 's avonds uit eten zouden gaan zouden haar broer Paul met zijn vrouw Chris en hun zoons Scottie (van de wintersport) en broer Craick en verder Trace & Allan (de bootvrienden) en hun zoon Michael langskomen, om dan gezamenlijk naar het restaurant te gaan. Ja en dan moet het huis natuurlijk spik en span zijn. De Colenbrandertjes dus ontmoet en gezellig met Chris staan keuvelen en met de anderen ook even kort gekletst. En dan met z'n allen naar het restaurant, waar we ons ons hebben samengevoegd met de tennismaatjes van Marian: Des, Carmel'-houdt-je-bek' en Margaret. Bij elkaar dus 12 man. Echt heel gezellig en compleet anders dan dat wij dat kennen. In een restaurant je eten zelf bestellen, betalen, je tafelnummer opgeven en dan maar wachten tot je eten gebracht wordt. Een beetje op z'n Oostenrijks dus, want iedereen krijgt op verschillende momenten zijn eten. Ik had een onduidelijke visschotel besteld waar niets mis mee was. echt lekker: allerlei soorten vis, garnalen en wat onduidelijkheden, maar gewoon erg lekker. Ik was bij de Colenbrandertjes gaan zitten. Paul naast mij en zijn zoons tegenover mij. Aanvankelijk durfden zij niet veel te praten, maar toen ze bemerkten dat ik kennelijk goed met Engels overweg kon, was het ijs snel gebroken en hebben we gezellig zitten keuvelen. Prima dus! Met drie XXXX-bier (fourX) had ik weer een flinke plens bier gedronken. Gelukkig werden we thuisgebracht, want de wijntjes liet Marian zich ook goed smaken. ----------------------------- 21 Mei. <TOP> Om tien uur gauw nog even wat drank ingeslagen en op weg naar Trace en Allan om een week-end met de boot te gaan varen. Was een schip zeg... Een meter of vijftien lang met alle toeters en bellen aan boord. Een prachtschip..!!! Naar ruim een uurtje varen, zijn we in de luwte voor een groot eiland voor anker gegaan en hebben we uitgebreid geluncht. Na de lunch hebben we een leuke tocht met de volgboot (Junior) gemaakt. Een rivier opgevaren waar we uiteindelijk bij een bootshow zijn belang. Door de beveiliging werden wij geweerd, een kwestie van centen dus. Na terugkomst bij de boot wat gedronken en wilden Allan en ik even gaan vissen, terwijl de dames een wandeling op het eiland hebben gemaakt. Van vissen is niet veel terecht gekomen, omdat we een verschrikkelijke regenbui van de oceaan op ons af zagen komen. We gingen gauw terug, maar te laat.... Jeetje wat kan het daar regenen. De speedboot had wel een zonnedakje die enige beschutting bood, maar dat we nat werden... Tot op onze huid en koud tot op onze botten. Wel beschutting in de luwte van een eiland gezocht, maar ja, dat hielp ook niet veel. Bij terugkomst bij de boot moesten we natuurlijk de dames van het eiland oppikken. Maar ook dat ging niet van een lijen dakje. Oke, met wat gebel werd er contactgemaakt en konden we als vier verzopen katten aan boord klimmen. Gelukkig had ik een tweede set kleren meegenomen. Ik had anders een flink probleem gehad. Nadat iedereen weer wat droogs aan had getrokken, hebben we onze bloedsomloop met een paar wijntjes weer op gang geholpen. Gezellig gebabbeld en om een uur of half zeven de barbecue gestart. De nodige worstjes, een joekel van een steak, aangevuld met een grote aardappel en een heerlijke sla maakten ons avondeten compleet. Aan boord zit een extreem goede geluidsinstallatie die flink hard over het water stond te schetteren. Boten in de buurt zullen wel de pest aan ons hebben gekregen. Marian en Alan probeerden elkaar de loef af te steken over hun kennis van de afgepeelde muzieknummers. Wel een beetje langdradig, maar moet kunnen... Om een uur of elf zijn we onze kooien ingedoken. ----------------------------- 22 Mei. <TOP>Ik heb prima op een zitbank geslapen. Om een uur of kwart voor acht opgetaan en alle raamverduisteringen geopend, deuren opengegooid en aangekleed. Goed getimed, want an snel was iedereen op de been. Na een Engels ontbijt waren we voornemens naar de wal te gaan om een wandeling te maken en daar ging het mis. De 'Junior' (de volgboot dus) wilde niet starten. Daar kwam Alan wat laat achter. En dreef los op het water en ging op drift. Alan roeide zich met een peddel rot om weer bij de boot te komen. Zonder resultaat. Door de ankerketting te vieren, hebben we 'Junior' kunnen bereiken en weer aan het moederschip vast kunnen maken. En wat Alan ook probeerde, hij had er geen zin meer in. Zelfs met kabels geprobeerd een accu-snel-lader aan te sluiten (en dat lukte), maar ook dat mocht niet helpen. Ten einde raad de 'Dinky' te water gelaten. Een 'dinky' is een rubberbootje dat in dit geval vanaf een bovendek met een liertje te water moest worden gelaten. Nadat Alan en ik dat hadden geregeld kon 'Baby' (de naam van de 'dinky') met wat moeite worden gestart. Met z'n allen naar de wal gegaan en een erg leuke wandeling door de bossen en het strand gemaakt. Bij een 'resort' wat gedronken om vervolgens onze wandeling naar de boot te vervolgen. Echte Wallybies in het wild gezien en natuurlijk gefotografeerd. Even later begon het te motregenen (drazzel) gevolg door een buitje, gevolgd door een stortbui... Half verzopen hebben we 'Baby' we gestart en zijn we teruggevaren en weer aan boord gegaan. Tijdens de uitgebreide lunch zagen we tot onze stomme verbazing ineens een groep dolfijnen langs zwemmen. Kennelijk was dit vrij uniek, omdat je ze van veel boten zag fotograferen. Ook ik heb mijn best gedaan er een paar in beeld te krijgen. Nadat we 'Baby' na het eten aan boord hebben getakeld, en het anker hadden gelicht (en schoongespoten) zijn we rustig op 'huus op aan' gegaan. Onderweg kwamen we de groep dolfijnen nog even tegen, maar van wat aanvullende foto's was eigenlijk geen sprake. Na thuiskomst hebben we, zoals het hoort, gezamenlijk de boot schoongemaakt, 'Junior' uit het water gehaald en op een trailer gelegd en officieel, afgemonsterd en na een kop koffie op het terras van Trace & Alan naar huis gereden. Onder de douche en na een wijntje aan de slag gegaan om dit verslag te schrijven. Eerst het tekstgedeelte wat dat vergeet je als er weer nieuwe dingen staan te gebeuren. Zodra ik weer even tijd heb ga ik aan de slag met het beeldmateriaal...   fotoserie   17 t/m 19 mei <TOP>   Op weg naar de ouders van Marian. Nu bijna twee uur rijden door een joekel van een file. Wegwerkzaamheden in combinatie met een ernstig auto-ongeluk. Haar moeder zou aanvankelijk niet aanwezig zijn, maar aangezien haar vader de wens te kennen had gegeven om niet graag alleen te zijn, was zij er ook. Daar was ik wel blij mee, want met haar was het makkelijker over het wooncomplex te wandelen. Een Hollands dopje in het oosterlijk deel van Australië: "Prins Willem Allexander Village". De huisjes hebben wat weg van de Zaanse Schans en zijn zeer comfortabel gebouwd. Na een kopje koffie een wandeling gemaakt. We zijn zelfs in de interne ziekenopvang geweest. Een compleet klein ziekenhuisje waar overwegend dementerende oudjes verblijven. Daar wil je niet zijn… Wel leuk een 101 jarige zeer krasse mevrouw ontmoet en even mee gebabbeld. Zat gezellig te scrabbelen met twee andere dames. Zonder bril en met een vaste stem. Toen we weggingen gaf ze iedereen een echt ferme handdruk. Als je zo oud moet worden, dan is daar niks mis mee. Marian en haar moeder hebben hierna wat boodschapjes gedaan terwijl ik best heel gezellig met Henk heb zitten praten. Oke, minder goed ter been, maar met z'n koppie is niks mee. Om een uur of vier terug naar Gold Coast, omdat Marian om half zeven moest tennissen. Ik ben ook meegegaan en dat was echt lachen. Ze speelden met vijf personen in roulatie. Met de roulerende persoon zal ik natuurlijk te kwekken. Vijf personen met elke vijf minuten een ander verhaal. Aangezien het om half zes al donker was, viel er nu weinig te fotograferen. Na de tennis Trace (de man van Allen) thuisgebracht en daar een kopje koffie gedronken. Zij wonen in een schitterende villa direct aan de zee. En daar lag hij: De '30 voeter'!!! Wat een schip zeg. Als het weer mee zit kan het komende week-end beslist niet stuk. Na thuiskomst nog wat wijn gedronken en op naar bed. ----------------------------- Over de volgende dag (18 mei), heb ik niet zo veel te vertellen. De hele dag heb ik ook geen interessante foto's kunnen maken. We zijn naar Ikea geweest om een lamp voor boven de eettafel en wat andere verlichtingsspulletjes te kopen waar ik dan later wat sfeerlicht van in elkaar ga sleutelen. Natuurlijk mijn standaard zalmschotel bij Ikea gegeten. Jammer dat ze er maar een mini-druppeltje dillesaus bij deden en niet zoals bij ons zo'n plastic bekertje. Verder kon je er alleen maar één soort brood bij krijgen. Een of ander mini-broodje. Gelukkig had ik niet te veel honger. Op weg naar huis werd Marian door een tante gebeld om haar uit de nood te helpen. Haar schoonmoeder vloog in vanuit Nieuw Zeeland en de persoon die haar zou afhalen liet het op het laatste moment afweten. We waren op dat moment zo'n 15 km van Brisbane. Marian wilde me eerst thuisbrengen (45km), maar bij nader inzien zijn we maar direct naar haar tante gegaan. Een uurtje zitten babbelen (ik niet hoor….) om daarna naar het vliegveld te gaan. Grappig nu Brisbane-Airport bij daglicht gezien. Alhoewel toen het vliegtuig om vijf uur aankwam was het al aan het schemeren, En eer 'Schoonmoeder' door de douane was (17,30 uur) en wij weer vertrokken, was het hartstikke donker. Na afleveren 'MIL' (Mother In Law) doorgereden naar Gold Coast. Wat gegeten, wat gebabbeld, wat gedoucht en toen naar bed…. ----------------------------- Vanmorgen (19 mei) zat ik even m'n verslag bij te werken en wilde ik een paar boterhammetjes gaan eten, (Ik en ontbijten...???!!!), toen er iets heel vreemds gebeurde. Omdat ik niet steeds direct het internet op kan en ik de teksten voor de verslaggeving steeds eerst in WORD maak, moest ik in dit geval het bestandje even naar een andere map verplaatsen. Bij het verplaatsen was het bestandje in eens verdwenen en zowel ik als een zoekoptie op de computer waren niet in staat dit bestandje weer boven water te krijgen. Ik heb dus alles opnieuw moeten inkloppen maar nu aangevuld met de info van vandaag: Vandaag hebben wat aanvullende verlichtingspulletjes gekocht omdat IKEA ons niet alles kon leveren wat we nodig hadden. Verder nog wat boodschappen gedaan. En toen aan de slag gegaan. Marian kan nu drie verschillende verlichttingspunten via een afstandsbediening aan/uit zetten. Heel decadent hoor. Voor de glazenkast (vierde lichtpunt) heb ik nog wat spulletjes nodig om die lelijke trafo die bij die 'kerstverlichting' hoort, weg te werken. Marian had 's avonds een lekkere pastaschotel gemaakt en daarna voor de buis. Nou ja, ik heb eigenlijk weinig gekeken, want al snel ben ik in slaap gevallen. Om een uur of tien dus, maar naar bed gegaan met de wetenschap dat ik in de nacht wel zou wakker worden, om al het achterstallige verslagwerk opnieuw te maken en aan te vullen. Voor straks alvast slaap lekker! Dus voor vandaag: geen interessante foto's… Morgenavond hebben we een diner met familie en vrienden in de Beachclub waar ik ook m'n eerste Australische biertje heb gedronken.   fotoserie   15 t/m 16 mei <TOP>   Vandaag zijn we gaan fietsen samen met Des, een vriend van Marian. Eerst naar Servers Paradise op een uur fietsafstand. Een lekker stuk langs het strand gewandeld. Toen we terug waren, natuurlijk m'n eerste Australische bier: XXXX (FourX) in een Beach-Club. Heel gezellig. En je moet dit niet te veel drinken... Je zou je in het aantal X'en kunnen vergissen :-) De kwaliteit van de foto's laat te wensen over, omdat ik zo stom was de geheugenkaart in de camera te stoppen. Na werkelijk heerlijk Fish & Chips te hebben gegeten nog een avondwandeling langs de Marina (haven). Je kunt daar zelfs drijvend trouwen. De volgende dag weer op de fiets naar hetzelfde gebied. Waar ik kennis heb gemaakt met Allen, een vriend van Marian, die wij toevallig onderweg tegen kwamen. Zijn vrouw is een jeugd/goede vriendin van Marian. Hij nodigde ons uit om in het week-end mee te varen op zijn boot. Een motorschip van 50 voet. (15 meter!!!). Spanneeeeend... Onderweg hier en daar gestopt om een paar aardige plaatjes te schieten. M'n billen hebben het de laatste twee dagen overigens flink te verduren gehad. Morgen een 'Mantelzorg'-bezoek aan de vader van Marian en rust voor m'n arme 'bud'. Om dat er gek genoeg geen behoorlijke kaart van 'Gold Coast' voorhanden was (alleen een mini-toeristenkaartje) heb ik 's avonds via maps.google.nl een wat beter en uitgebreider stadsplan bij elkaar gevogeld. We gaan nog wel bij de 'ANWB' kijken voor een echte, maar voorlopig kan ik hier wel mee uit de voeten. En nu naar bed....   fotoserie   12 t/m 14 mei <TOP>   Vertrek Schiphol en op weg naar de transfer terminal van Dubai voor een stop van 10,5 uur. Aankomst 24.00 uur. Wat groot, wat druk, en zelfs in de 'tax free zone', wat duur. Door de drukte weinig kunnen slapen. In luie stoelen hier en daar een korte tuk gemaakt. Lekker rond gekeken en gek genoeg, de tijd ging snel...! De volgende morgen, na een 'Mc Donalds-ontbijtje' (smerige friet en een grote cola) weer in het vliegtuig voor een non-stop vlucht van 12.555 km naar Brisbane. Onderweg prachtig weer gehad. Vlak voor Australië nog even langs een donderbui gevlogen, waar we gelukkig verder geen last van hebben gehad. Na aankomst direct naar Gold Coast gereden om na een kopje koffie direct maar een klein verkenningswandelingetje te maken. Verder de dag rustig doorgebracht met een wijntje en een gezellig gesprek. Dat ik bij tijds naar bed ben gegaan spreekt. De onrust im mijn lijf dat ik 8 uur vooruit ben gegaan in de tijd, heeft waarschijnlijk gemaakt dat ik om half twaalf al weer wakker was. Een mooie gelegenheid dus om de eerste fotopresentatie voor te bereiden...   fotoserie